Tę teorię z początku XX wieku powinni stosować wszyscy rodzice. Ona nie ma daty przydatności

Wiedza od mędrców

Wygotski wskazywał, że dziecko czerpie wiedzę o świecie i schematy zachowań nie tylko od rodziców, ale wszystkich otaczających go dorosłych. Zgodnie z jego teorią, każdy z nas jest średnią zachowań, wzorców, wiedzy i schematów dorosłych nauczycieli, którzy byli blisko nas w dzieciństwie. Mogą to być nauczyciele, dziadkowie, ciotki, wujkowie, ale i przyjaciele rodziców.

Im lepsze są relacje dziecka z nauczycielem, tym większe są szanse na porozumienie. Dziecko, które aktywnie słucha instrukcji i stosuje się do nich, czerpie najwięcej z tej nauki. Jednak dialog musi być oparty na współpracy, a nie nakazach. Wtedy dziecko chętniej naśladuje dorosłego.

Tę teorię poparła także dr Elisabeth Netherton, psychiatra z MindPath Care Centres, która podkreślała, że dialog musi być obustronnie otwarty, aby dawać korzyści obu stronom. Jeśli w rozmowie jest miejsce na wyrażenie przemyśleń również przez dorosłego - korzystnie wpływa to na wzorzec przekazywany dziecku, bo lepiej rozumie schematy innych. Skupia się też na procesie, a nie wynikach.

Przyznawanie się do błędów

Rodzic, który dopuszcza się głośnej autorefleksji, analizuje swoje złe zachowanie, przyznaje się do błędu, a jednocześnie szuka dla siebie usprawiedliwienia, daje dziecku narzędzia, aby robiło to samo. Zadając kres presji perfekcji, uczymy dziecko, że jeden błąd nie przekreśla naszych osiągnięć, nie umniejsza też naszej wartości jako człowieka.

Netherton jako przykład podaje sytuację, kiedy stojąc w korku, zaczynasz wyrażać swoje zdenerwowanie, nie przebierając w słowach. W czasie refleksji nad tą sytuacją rodzic powinien powiedzieć, że zwykle życzliwość jest dla ciebie bardzo ważna i jest ci przykro, że dziecko było świadkiem twojego wybuchu. "Byłam naprawdę sfrustrowana, kiedy utknęliśmy w korku, ale nie tak chcę wyrażać swoje uczucia. Zdecydowanie muszę poćwiczyć wyrażanie emocji w złości".

Tworzenie rusztowania Wygotskiego

Teoria z początku XX wieku kładła nacisk na uzbrojenie dziecka w narzędzia do rozwiązywania problemów, nim się z nimi zmierzy. To szczególnie ważne w fazie socjalizacji dziecka. Tu bardzo pomocne okazują się zabawy w udawanie. Dziecko, odgrywając scenki, w czasie zabawy może napotykać na różne trudności. Opiekun, który aktywnie uczestniczy w zabawie, może je wyłapać i wskazać odpowiednie wzorce.