Kiedy zostałam mamą odkryłam, że jestem WWO. Bywa, że cena wrażliwości jest bardzo wysoka

Różnią się od świata

Postrzeganie świata przez osoby wysoko wrażliwe (WWO), przypomina nieco to, które pamiętamy z dzieciństwa. Każdy sygnał, który do nich dociera, ma równą moc: zapach, światło, hałas, muzyka, kolorowe billboardy, emocje innych. Wyczuwanie drobnostek, jak chciałoby się powiedzieć, nie jest jednak łatwe.

Osoby wysoko wrażliwe muszą z taką samą dokładnością przetworzyć każdy bodziec. Te uczucia, emocje zapisują się na ich mapie doświadczeń, która pozwala im później w podobnych sytuacjach korzystać z wcześniejszych przeżyć. Oni są wyjątkowi, jednak w dzisiejszych czasach bycie wyjątkowym nie zawsze jest łatwe.

Kiedy WWO zostaje rodzicem

- Wcześniej nie myślałam o sobie jak o osobie wysoko wrażliwej. Dopiero narodziny córki sprawiły, że otworzyły się wrota do nowego, nieznanego mi wcześniej świata - mówi Agnieszka. Kobieta przyznaje, że dopiero kiedy została mamą, zdała sobie sprawę, jak bardzo wrażliwa jest na los dzieci, również tych obcych.

Wielu wysoko wrażliwych rodziców ma podobne odczucia. Kiedy docierają do nich dramatyczne historie, które dotyczą zupełnie nieznanych im dzieci, nie mogąc im pomóc, szukają ukojenia poprzez kontakt fizyczny ze swoim potomkiem. Czują przemożną chęć ich utulenia, pogłaskania czy wzięcia w ramiona.

Szybko rozumieją dziecko

Mówi się, że WWO szybciej uczą się odpowiadać właściwie na potrzeby dziecka. Wynika to zarówno z wielkiej empatii, którą się im przypisuje, ale także z tej wrażliwości na bodźce. Podświadomie wyłapują emocje niemowląt i szybko uczą się na nie odpowiadać.

Choć początki bywają trudne. - Kiedy Staś się urodził, często płakał, jak wiele niemowląt. O ile umiałam rozpoznać, że jest głodny, czy ma brudną pieluchę, tak zupełnie nie radziłam sobie z jego bólem - mówi Kamila. Kiedy chłopiec miał kolki, mama cierpiała razem z nim.

Jednak w tym trudnym momencie, to właśnie teściowa pomogła Kamili uporać się nie tylko z kolkami Stasia, ale też z jej własnymi emocjami. - Nakłoniła mnie, żebym poszła na spacer sama, żebym w lesie złapała trochę powietrza i dystansu, ukoiła swój ból. Zajęła się synkiem i uratowała mnie przed rozsypaniem się na kawałki, zawsze będę jej za to wdzięczna - przyznaje.

Czasem chcą uciec

Marcin zawsze czuł, że dociera do niego więcej niż do kolegów, był wrażliwy, ale narodziny córeczki Łucji otworzyły przed nim świat nieznanych dotąd uczuć. - Nie spodziewałem się, że można aż tak kochać, wzrusza mnie wszystko, co dotyczy córki - przyznaje.

Jednak sądzi, że nie może tego zrobić, bo kiedy córka na niego patrzy, on wie, że "musi" sprostać jej potrzebom. Wielu wysoko wrażliwych rodziców, podobnie jak Marcin, wymaga od siebie non stop, a bywa, że ciężko sprostać tym wymaganiom.

- Bywa, że chowam się w łazience, albo wsiadam w samochód i z Jadzią jedziemy do moich rodziców, oni się nią zajmą, a ja mam czas, żeby przetworzyć wszystko w drugim pokoju. Bez tej samotni nie dałabym rady. To nie jest coś, nad czym można zapanować, to silniejsze od wszelkiej logiki - wyjaśnia.

Zapalniki są wszędzie

WWO spotykają się z trudnościami wszędzie. Przy ruchliwej ulicy, w czasie zakupów w galerii handlowej. Zmaganie się z codziennością w świecie pełnym bodźców nie jest dla nich łatwe. Ale i w domu, który jest dla nich ostoją, nie zawsze odnajdują spokój.

Zapalnikiem może być też bałagan w domu, który generują dzieci, a bywa, że nadwrażliwość na dotyk u WWO jest tak duży, że nie są w stanie uporać się z kontaktem fizycznym zainicjowanym przez dziecko czy partnera. - "Nie znoszę, jak tak na mnie włazicie", mówię czasem do moich dzieci i od razu karcę się w myślach, bo wiem, że one tego potrzebują, ale bywa, że ten dotyk jest dla mnie nie do zniesienia - mówi Marta.

- Gdybym miała więcej niż jedno dziecko, to chyba nie poradziłabym sobie w momencie, gdyby zaczęły płakać równocześnie - przyznaje Joanna. Kobieta nie ma wątpliwości, że Marcel zostanie jedynakiem właśnie przez matczyną wrażliwość.

Daj sobie odpocząć

Wysoko wrażliwi rodzice to mistrzowie wymówek. Przekonani często, że nikt tak dobrze jak oni, nie otoczy opieką dziecka, sami siebie pozbawiają możliwości rozładowania napięcia. "Kto zajmie się dzieckiem, kiedy ja będę odpoczywać?" - pytają często.

Jednak pamiętajmy, że nawet w samolocie, najpierw zakładamy maskę tlenową sobie, dopiero potem dziecku. Bez otoczenia opieką siebie, trudno mówić o wspieraniu i chronieniu innych. Dlatego musisz zaufać innym, partnerowi, mamie, teściowej, przyjaciółce. Oni poradzą sobie z opieką nad dzieckiem, tak abyś ty mogła złapać równowagę, tak bardzo potrzebną.

Proś o pomoc, bez tego bliscy mogą nie wiedzieć, że jej potrzebujesz, zwłaszcza jeśli dotąd odmawiałaś jej przyjęcia. To nie jest słabość, przeciwnie, to dowód na świadomość swoich potrzeb, a to wymaga ogromnej siły. Jeśli potrzebujesz wytchnienia w ciągu dnia, wykorzystuj na odpoczynek każdą sekundę.

Stosuj medytację, z łatwością można znaleźć aplikacje na telefon czy filmiki na YouTube, które pomogą ci opanować techniki oddechowe, które przywrócą równowagę w trudnych chwilach. Spisz na kartce wszystko, co cię uspokaja i uszczęśliwia, sięgaj po tę listę w trudnych chwilach.

Płacz, niech z łzami wypływa z ciebie ciężar codzienności, frustracja, smutek i bezradność. Płacz jest bardzo oczyszczający i próba hamowania go na siłę nie ma większego sensu. Pamiętaj też o zaspokajaniu podstawowych potrzeb.