"Nie zaproszę jej, bo jest głupia i złośliwa!". Walka rodziców z dziećmi o listę gości na urodziny

Na urodziny zazwyczaj zaprasza jubilat. Dla dorosłych to naturalne – mamy swoje święto i chcemy spędzać je z najbliższymi. Jednak w przypadku urodzin dzieci, rodzice nad wyraz często zapominają o tej zasadzie. Czy słusznie?

Jej zdaniem sytuacja, w której rodzice zapraszają swoich znajomych i traktują urodziny dziecka jako pretekst do spotkania na własnych zasadach, to jest nie fair. - Jaki to jest komunikat dla dziecka? To niby był jej urodziny, ale rodzice wiedzieli lepiej, jak świętować? I ważniejsze były ich pomysły. Mi się to nie podoba – komentuje.

Dla Gosi, mamy 5-letniej dziewczynki, decydowanie za dzieci jest rozsądnym rozwiązaniem.

Córka Gosi jest bardzo często zapraszana na urodziny jakiegoś dziecka z przedszkola. Skarży się, że budżet urodzinowy musi mieć ustalony na każdy miesiąc.

- Dziecko decyduje, że chce zaprosić całą grupę z przedszkola. Urodziny są w sali zabaw. Potem kolejna mama, organizując urodziny swojego dziecka, czuje, że musi się zrewanżować. Dziecku podobało się w sali, więc znowu taka sama impreza. Gorzej, jak mama zgadza się na obszerną listę gości, ale postanawia przebić poprzedniego jubilata i zaczyna się wymyślanie: warsztaty robienia sushi, urodziny w sali kinowej i tak dalej... - wymienia.

Minusów decydowania o liście gości przez dziecko jest więcej. - Moja córka jest poszkodowana, bo jako jedyna z całej grupy nie została zaproszona na urodziny pewnej dziewczynki. Ze smutkiem pyta mnie, dlaczego tak jest, a we mnie się gotuje, bo naprawdę nie wiem co powiedzieć. Jeśli Zosia nie lubi mojej córki, jej rodzice mogliby przypilnować, by nie okazywała tego w tak dyskryminujący sposób – komentuje Oliwia, mama 6-letniej Marysi.

Czy istnieje zatem rozsądna, lecz jednoznaczna odpowiedź na pytanie: kto zaprasza? Z pewnością warto spróbować się porozumieć z dzieckiem. Zapytać, jak sobie wyobraża swoje urodziny. Jak chciałoby je spędzić i z kim, a potem skonfrontować ten pomysł z rzeczywistością. Jeśli uznamy, że dziecko przesadza, że jego motywacją jest zaimponowanie innym formą przyjęcia i pokaźną listą gości, nie powinniśmy się na to zgadzać.

Jednak co robić, gdy nasze dziecko wyjątkowo nie chce zaprosić dziecka naszej najlepszej przyjaciółki, za to marzy, by urodziny spędzić z trójką znajomych z przedszkola, których my w ogóle nie znamy?

Sandra nie zna też dzieci, z którymi koleguje się jej syn, więc ma opory, by zostać z całą piątką w domu podczas przyjęcia. - One mnie nie znają, nie wiem, jak się będą zachowywać. Z drugiej strony nie znam ich rodziców i może być wybitnie niezręcznie. Możemy się poznać, oczywiście, ale to wydaje mi się dość nienaturalne – żali się mama Wiktora.

Jej dodatkowym problemem jest to, że chłopiec nie chce zaprosić dzieci najlepszych przyjaciółek Sandry.

- Z dwiema moimi przyjaciółkami spotykamy się przy każdej okazji: święta, sylwester, długie weekendy. Wtedy dzieci bawią się razem, a my mamy czas, by pogadać. Z tym że Wiktor za nimi nie przepada. Trochę mu się nie dziwię. Jedno z tych dzieci jest bardzo nieśmiałe, mało mówi i dużo płacze. Trzeba chodzić wokół niego na palcach, Wiktor za każdym razem czuje się winny, jak ten mały płacze. Z kolei córka mojej drugiej przyjaciółki jest złośliwa. Popycha, zabiera, nie dzieli się niczym...

Czy z każdej urodzinowej krępującej sytuacji da się wyjść obronną ręką? Z pewnością, jeśli rodzice zawsze starają się uszanować zdanie dziecka, ono również uszanuje ich opinię.