Jesteś jedną z tych 40 tys. Polek? Przysługuje ci 56 dodatkowych dni urlopu

Kiedy wchodzę na stronę świeżo powołanej fundacji, wita mnie cytat z Ernesta Hemingwaya: "musimy przyzwyczaić się, że przed najważniejszymi skrzyżowaniami w naszym życiu nie ma drogowskazów". Imię Ernesta nie zostało jednak nadane tej fundacji ze względu na pisarza, lecz ku pamięci syna jej założycieli, który urodził się martwy. To jego śmierć była siłą napędową fundacji pomagającej kobietom po stracie.

Ojcu dziecka przysługuje tzw. urlop okolicznościowy: łącznie cztery dni.

– Najczęstszym problemem jeszcze niedawno było to, że matki po stracie leżały na sali razem z rodzącymi. Dziś też się to zdarza, bo szpital tylko "w miarę możliwości organizacyjnych" zapewnia osobną salę, jednak zdarza się rzadziej. Teraz problemem jest to, że szpital zmusza matkę do odebrania płodu albo nie informuje jej o możliwości zmiany decyzji – mówi Katarzyna Łodygowska, prawniczka.

Na przykład decyzji o pochówku. Zdarza się, że na początkowym etapie kobieta nie chce chować swojego dziecka, ale kilka miesięcy później zmienia zdanie. – Jeśli kobieta w takiej sytuacji zgłasza się do prawnika, ten w 99 proc. przypadków może jej pomóc. Przepisy nie regulują czasu, w którym kobieta może podjąć taką decyzję. Problem pojawia się wtedy, kiedy stracona ciąża ma mniej niż 22 tygodni. Ten płód nie przeżyłby poza łonem matki, nie jest więc uznawany za dziecko. Wciąż zdarza się, że szpital takie płody utylizuje – opowiada Łodygowska.

To żałoba jak każda inna. Trzeba przejść jej wszystkie etapy: zaprzeczenie ("to niemożliwe, to na pewno pomyłka"), złość ("to niesprawiedliwe, dlaczego ja, tylu ludzi nie nadaje się na rodziców, a nimi zostaje, ja byłabym doskonałą mamą"), rozpacz ("nie jestem prawdziwą kobietą, to moja wina, do niczego się nie nadaję, już nigdy się nie uda") i... akceptację. Żadnego z tych etapów nie wolno ominąć ani przyspieszać. Proces musi dokonać się sam, zbyt często jest jednak zakłócany.

– Są dwa powody. Po pierwsze jesteśmy wychowywane miarą siły: kobieta musi "wytrzymać", być twarda. Musi się ogarnąć, bo to świadczy o jej wartości. Po drugie: wierzymy w racjonalizację, w "poukładanie sobie tego w głowie". Ale to nie jest na to czas, zmuszanie się do tego jest zakłócaniem procesu wewnętrznej terapii – tłumaczy Anna Masternak, specjalistka od poronień i trudnych sytuacji położniczych, również psychoterapeutka.

Zwraca uwagę też na agresję. Ta, choć często się po stracie ciąży pojawia, kojarzona jest z najbardziej negatywnym odcieniem złości. Tym, którym legitymują się "źli ludzie". Kobieta po stracie, która ma napady agresji, ma (bezpodstawne) podwójne wyrzuty sumienia.

Niegdyś w trudnych rodzinnych sytuacjach pomagała cała wioska, plemię. Te struktury przetrwały na tyle długo – bo życie w wielodzietnych rodzinach praktykowane było jeszcze 50 lat temu – że obecne rozproszenie rodzin nie jest dla człowieka sytuacją naturalną. – Trzeba odnowić strukturę plemienną. I Fundacja Medycyny Prenatalnej będzie takim odtworzeniem – opowiada psychoterapeutka.

Aż 15 proc. zdiagnozowanych ciąż kończy się poronieniem, co oznacza, że każda z nas zna osobę, której przytrafiło się to samo. Mimo tego można nie chcieć o tym rozmawiać i nie korzystać z plemiennego wsparcia. Wówczas jest jednak większe zagrożenie, że w sercu pojawi się pustka, która ma swoją nazwę – Zespół Utraty Dziecka. Ta pustka zostanie – nawet jeśli po jakimś czasie kobieta urodzi zdrowe dziecko.

Może się jednak nie pojawić – pod warunkiem, że nienarodzone dziecko zostanie "przyjęte" do rodziny. Będzie miało określoną tożsamość. Próby wymazania tego z pamięci spełzną na niczym. Posłuchajcie historii Maliny Błańskiej:

I pamiętajcie: o trudnych doświadczeniach też należy mówić. Nie jesteście same. Rocznie ciążę traci 40 tys. Polek.