Boi się ciemności czy ma nyktofobię? Rodzicu, nie przegap tych sygnałów

Nie bez powodu użyłam określenia "naturalny strach", chociaż precyzyjniej byłoby nazwać go instynktowym. Dawniej ciemność niosła zagrożenie i niebezpieczeństwo. Czujemy się w niej mniej pewnie, jednak nieograniczony właściwie dostęp do elektryczności i wykluczenie pradawnych zagrożeń, jak np. dzikie zwierzęta, sprawiają, że nie one są źródłem strachu.

Innym powodem może być obciążenie genetyczne, nadopiekuńczość lub lękowe zachowania u rodziców, które dziecko przejmuje. A także... straszenie malucha. Bo w szafie jest potwór, pod łóżkiem czai się zło, a małe dzieci są porywane przez obcych, jeżeli oddalają się od rodziców. Dorośli często wymyślają takie historie, żeby chronić dziecko, a to niekoniecznie dobra metoda.

Warto również zrozumieć, jak odróżnić "zwykły" lęk – wynikający z rozwoju człowieka, emocji związanych z jakimś wydarzeniem, bajką czy wyobraźnią – od patologicznego lęku przed ciemnością. Bo tym właśnie jest nyktofobia.

Takie symptomy mogą skutecznie utrudniać funkcjonowanie i określa się je fobią specyficzną, jeżeli nie mijają po osiągnięciu pełnoletności. U dziecka można stwierdzić problem, gdy jego reakcje na gaszenie światła czy propozycje przejścia przez ciemny korytarz, są nieadekwatne do sytuacji. Czyli maluch wpada w panikę, histerię, płacze, a nawet staje się agresywny. A wszelkie próby tłumaczenia, że nie grozi mu niebezpieczeństwo, nie działają.

Dziecko nie potrafi jeszcze samo radzić sobie ze swoimi emocjami, dlatego potrzebuje pomocy. Nie zostawiajmy go samemu sobie. Nie dawajmy odczuć, że jest gorsze.