"Idź do swojego pokoju!" to nie kara. Zobacz, czego w ten sposób uczysz dziecko

W dobie nowych technologii, dzieci mają w pokojach mnóstwo elektroniki i urządzenia do gier. Komunikat "Idź do pokoju i się uspokój" nie oznacza wcale – pójście o pokoju z powodu kary. To zepchnięcie tematu na bok, pozbycie się problemu, posłanie dziecka do pokoju bardziej z wygody dla rodziców niż z myślą o stanie dziecka.

– Konstruktywną alternatywą dla rodziców jest porozmawianie ze swoimi dziećmi, dlaczego dziecko zrobiło to, co zrobił? Kiedy dzieci poczują, że się przez nas słyszane – mówi Markham – zaczną brać głęboki oddech i opanowują emocje. Rozmowa i potwierdzenie w niej uczuć dziecka, może też wyjaśnienie, dlaczego świat nie może być jak dziecko woli, pozwala na pojawienie się wrażliwych uczuć. – Gdyby został wysłany do swojego pokoju, nie doznałbyś emocjonalnego przełomu – mówi Markham.

– Uczy się, że emocje należy przeżywać w odosobnieniu, w samotności, jak również nie rozmawia się o nich. Co więcej, uczy się, że konflikty rozwiązuje się poprzez urywanie rozmowy w pół zdania, bez możliwości ekspresji i wyjaśnienia, dogadania się. Później, już w dorosłości, stosuje np. w związkach taka strategie z, ilekroć pojawia się problem, zamiast rozmawiać, wychodzi, przerywa, nie radzi sobie z gniewem swoim oraz swego rozmówcy. Takie osoby często prezentują strategie biernej agresji jako sposobu na ekspresję swoich wrażeń, czyli zamiast mówić wprost, tłumią w sobie gniew, w samotności, na zewnątrz robiąc dobra (sztuczna) minę do złej gry, pozwalając sobie np. na drobne uszczypliwości, podczas gdy w środku aż ich ściska – tłumaczy.

– Trudno jest radzić sobie z silnymi wahaniami emocji naszych dzieci- zwłaszcza nastolatków. Wielu rodziców ma olbrzymia trudność z okiełznaniem silnych uczuć swoich latorośli, ale droga jest nauka (od wczesnych lat) dialogu będącego porozumieniem bez przemocy, ucząca, w jaki sposób wyrażać wszelkie emocje także te negatywne. Warto zapoznać się z oferowanymi przez psychologów dziecięcych koncepcjami efektywnej rozmowy, np. z M. Rosenberga – radzi psycholożka.

Skazując dzieci na siedzenie w odosobnieniu, możemy wysłać błędny komunikat. Niezależnie bowiem od tego, czy rodzice tego chcą, czy nie dziecko słyszy: "Radź sobie z trudnymi emocjami sam, nie obchodzi mnie jak".