Jak żyć z 11-tką dzieci, kiedy życzą ci zamknięcia w lochu? "Robisz tylko to, co konieczne"

– Mój podział wygląda tak, że po pierwsze: ja. Nikt się za mnie nie wyśpi, nikt za mnie nie zadba o zdrowie i psychikę, więc muszę o to zadbać sama, nie mogę siebie skreślić, muszę sobie poukładać, co jest mi potrzebne, żeby w tym wszystkim też się dobrze czuć. Po drugie: związek. Nikt oprócz mnie nie zatroszczy się o to, więc organizujemy czas tylko dla siebie, wychodzimy we dwoje. Jest to coraz prostsze, bo dzieci są coraz starsze. Po trzecie: dzieciaki i relacje z nimi, więzi, opieka. To jest taki fundament, gdzie nie stosuję minimalizmu, ale raczej złoty środek – tłumaczy Debora.

Większość prac domowych zleca innym domownikom, nie uważa się w tej kwestii za niezastąpioną. Uważa, że nie warto poświęcać energii, żeby wszystko zawsze było perfekcyjnie zrobione. Nie stosuje nagród i kar, nie przydziela konkretnych obowiązków, bo nie lubi tresury.

– Mam kartkę, na której mam napisane: "poproszę", a na drugiej połówce – "dziękuję". I kiedy wiem, że jest coś do zrobienia, a ja nie mam na to czasu i nie chcę nikomu przerywać tego, co akurat robi, to piszę na karteczce: "poproszę o wyrzucenie śmieci z górnej łazienki" i przyklejam karteczkę przy słowie "poproszę". Dzieci przechodzą obok tej kartki i w końcu ktoś te śmieci wynosi i przekleja karteczkę na drugą stronę, a ja nie muszę nawet wiedzieć, kto to zrobił, chyba, że ktoś chce się pochwalić – tłumaczy Annie Lewandowskiej.

– W tym roku szkolnym otwieramy w Krakowie artystyczną "Szkołę z lasu" z niebanalnymi zajęciami dodatkowymi dla dzieci. Będą one oparte głównie o piosenki i granie na instrumentach oraz o poznawanie elementów kultury. Na końcu nagramy piosenkę w studiu i nakręcimy teledysk. Celem jest to, żeby dzieci odnajdywały swoją tożsamość poprzez sztukę – opowiada.

I jest to bardzo spójne: Debora Broda uważa, że "w polskiej szkole uczysz się na pamięć fragmentów Wikipedii, ale często nie wiesz, kim jesteś". – My stawiamy na relację mistrz-uczeń. Nasz najstarszy syn rzeźbi i maluje, uczy się u artysty Józefa Wilkonia – polskiego rzeźbiarza i malarza. To jest jego droga, ma już zamówienia na swoje rzeźby i obrazy, na swoje prace i chce iść w tym kierunku – tłumaczy.

Wszystkie jej dzieci uczą się w domu: Debora uważa, że w szkole generuje się niepotrzebny stres, który niszczy kreatywność.