"Nie ma spraw ważniejszych niż to, co myśli młody człowiek". Pokażcie swoim dzieciom ten list!

– Nie możecie tego nie przeczytać – zareklamował post dwóch polonistów Nauczyciel Roku 2018, Przemysław Staroń. I rację zdecydowanie miał – wspólny "list" Pawła Lęckiego i Darka Martynowicza udostępniło już kilkadziesiąt osób, ta liczba jednak wciąż się zwiększa.

– Polska szkoła nie uczy pewności wyboru, a jednocześnie go oczekuje, gdyż polska szkoła jest pełna oczekiwań. Młodzi ludzie realizują podstawę programową, której podstawy są co najmniej wątpliwe. Wątpliwości udzielają się nauczycielom, którzy zarabiają mniej, niż uczniowie w wakacje, do czego przyznali się, gdy usłyszeli, ile tak naprawdę zarabia nauczyciel. Wywołało to ich zdziwienie, a zdziwienie jest prawdziwą podstawą programową edukacji – pisze.

Przyznaje, że nauczyciele zawiedli uczniów. – Kiedy nie powiedzieliśmy wiele lat temu, że uczenie pod rozwiązywanie testów, nie jest uczeniem świata. Gdy nie wystarczająco mocno powiedzieliśmy, że przeładowany program nauczania, przeładowane klasy, w których próbujemy uczyć, są powodem, dla którego nie mogą z nami pogadać o swoich przeładowanych umysłach.

Emocjami, wątpliwościami, pytaniami o świat i całą resztę spraw, które dla nich są ważne. Najważniejsze. A nie ma spraw ważniejszych niż to, co myśli młody człowiek. Żaden egzamin, żaden sprawdzian nie wygra z zawodem miłosnym, rozczarowaniem wśród gwiazd, które nie błyszczą tak, jak mówią o tym wszystkie źródła internetowej informacji – twierdzi.

Wyjaśnia, że skoro nauczyciel jest obok ucznia czasem częściej nawet niż rodzic, musi sprawić, żeby uczniowie mu zaufali. – [Uczeń] musi komuś zaufać, że w tym czasie ten ktoś zrobi wszystko, co może, żeby choć delikatnie podpowiedzieć, jak pięknie żyć – tłumaczy.

– Nigdy nie zapomnę, jak podeszłaś do mnie po lekcji i podziękowałaś za to proste pytanie. Zapytałem z troski, w poniedziałek rano, gdy się spóźniłaś, z lekkim już uśmiechem – bo po porannej kawie: Marysiu, czy jesteś wyspana i czy zjadłaś śniadanie?

Zaniemówiłaś. Prawie się rozpłakałaś. Powiedziałaś: "Dziękuję". Bo spodziewałaś się, że będę cię pytał, jak niektórzy nauczyciele – "za karę". Wyszeptałaś, że nikt nigdy o nic takiego cię w szkole nie zapytał. Odwróciłaś wzrok. I uciekłaś. Potem nie mieliśmy odwagi już nigdy więcej o tym porozmawiać – pisze.

Przypomina też sobie o niejakim Krzyśku, którego imienia prawie nigdy nie pamiętał. Przypomniał jak próbował "wszystkiego", by pokazać mu, że poezja jest wartościowa. – Ale nie miałem już sił, żeby pytać, szukać kontaktu, wysłuchać twojego zdania i dowiedzieć się przynajmniej, czego słuchasz. Krzyśków w twojej klasie było jeszcze czterech, a twarzy wpatrzonych w "Kordiana" w sumie trzydzieści dziewięć – kwituje.

Mówi, że nauczyciele są uczniom winni – przede wszystkim szczere zainteresowanie i czas.

– Naszym uczniom, którzy kiedyś obok nas przemknęli – niezauważeni, niedocenieni, pominięci, zniszczeni przez system. Upokorzeni przez tych z nas, którzy nie potrafili zadbać o atmosferę szacunku, wrażliwości, empatii, a swoją misję zagubili w ocenach, punktach, procentach, olimpijskich sukcesach przysłaniających nie zawsze idealnego, ale zawsze ważnego człowieka. Naszym uczniom, którzy zasługują na edukację opartą na szacunku, więzi, normalności i twórczości… – kończy swój list. I przytacza wiele mówiący cytat z "Zimy Muminków".

"Gdybym wiedział, że on wie, że przełażę przez te góry dla niego, to potrafiłbym to zrobić. Ale tak, zupełnie samotnie, nie dam rady. Zawrócił i powoli zaczął iść z powrotem po własnych śladach".

– Nie da się nie wzruszyć prawdziwością i magią tych słów! Dziękuję! – napisała jedna z internautek, podsumowując chyba uczucia wszystkich, którzy ten post przeczytali.