"Syn nie chce iść do komunii, ale lubi religię". Oto co się stanie, gdy pozwolisz dziecku podjąć decyzję

W moim małym mieście rezerwacji sali na przyjęcie komunijne dokonuje się, kiedy dziecko jest w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Wtedy też mają miejsce pierwsze rozmowy na ten temat podczas zebrań dla rodziców. Wówczas rodzice dowiadują się, jakie będą wymagania ze strony księży. To nie zmienia się od lat.

– Pierwszym szokiem było dla mnie to, jak bardzo ten temat zajmuje rodziców z dwuletnim wyprzedzeniem. Dwuletnim! Już wiosną w pierwszej klasie denerwowali się, że potrzebują konkretnej daty, bo trzeba zamówić lokal – opowiada mi Olga, mama 9-letniego Franka.

Z czasem Franek zaczął przynosić z religii przeróżne tezy, które nie znajdowały potwierdzenia w życiu. Na przykład, że życie bez ślubu to grzech lub że za niechodzenie do kościoła jest kara. Rodzice z nim rozmawiali, wyjaśniając, że katolicy to ludzie, którzy po prostu w takie rzeczy wierzą, a według nich samych, to zupełnie bez znaczenia, bo najważniejsze, że się kochają i są razem.

– Franio przez jakiś czas był w rozkroku – słuchał nas, słuchał księdza na religii i coraz bardziej mu coś zgrzytało. Nie chcieliśmy mu niczego kłaść do głowy siłą. Czekaliśmy, aż sam dorośnie do tego, by poczuć, z czym się identyfikuje – mówi Olga.

I doczekali się. Chłopiec zdecydował, że nie idzie do Pierwszej Komunii Świętej sam, jesienią w trzeciej klasie. Zrobił to, mimo że jest jedynym dzieckiem w całej szkole (!), które w maju nie włoży alby.

Chłopiec swoje wnioski oparł na logicznym rozumowaniu – do sakramentu przystępuje się, bo wierzy się w Boga. Przynajmniej tak powinno być. On nie bardzo wierzy, ale wie też, że inne dzieci idą dla prezentów. I właśnie postępowanie rówieśników Franek ocenił jako kłamstwo, w którym nie chce brać udziału.

– Byliśmy z niego bardzo dumni. Nie dlatego, że jednak nie idzie do komunii, tylko dlatego, że doskonale pojął, o co tu chodzi. Pojął, czym jest kłamstwo, chciwość i wypisał się z tego świadomie, zgodnie ze swoim sumieniem. Pokazał "religijnym" dzieciom, czym naprawdę jest uczciwość – komentuje Olga.

Mimo tej decyzji chłopiec zdecydował nadal chodzić na religię. Po pierwsze, nie miałby się gdzie podziać, po drugie, "ksiądz czasem mówi fajne rzeczy".

– Zaskoczyła mnie reakcja wychowawczyni Franka. Kiedy poinformowałam ją, że Franio nie pójdzie do komunii, bo nie chce, odpowiedziała: "wiem, wiem, Franka na pewno się nie przekona". Odpowiedziałam, że nawet nie chciałabym go do niczego przekonywać. Była w szoku – opowiada mama chłopca.

Franek jest jedynym dzieckiem w roczniku, które tego roku w maju nie przystąpi do komunii i najpewniej pierwszym od wielu lat w tej szkole. Prawdopodobnie stąd myślenie, że wszyscy idą i koniec.

Był też pewny siebie, gdy raz koledzy chcieli go zawstydzić i jeden z nich na całą klasę krzyknął: "A Franek to nie idzie do komunii!". – Dowiedziałam się o tym od wychowawczyni, sam nic mi nie powiedział. Kiedy go o to zapytałam, odrzekł: "no i co z tego". Innym razem kolega zapytał Frania, czy skoro nie idzie do komunii, to nie dostanie konsoli. Stwierdził wtedy, że nie. Że może na gwiazdkę poprosi. Naprawdę widziałam po nim, że w żadnym sensie nie jest mu przykro.

Czy jest sens zmuszać dziecko do określonej postawy? Takiej, która nam wydaje się słuszna? Może jeśli czujemy opór, czujemy, że to będzie jakiegoś rodzaju walka, warto postawić na zaufanie do dziecka? Na wiarę w jego dojrzałość emocjonalną? Na rozmowy i otwartość na jego wolę, decyzję, przemyślenia?

Oczywiście, polskie szkoły często trudno nazwać świeckimi i z tym z pewnością trzeba walczyć. Jednak na poziomie jednostki ta rewolucja może być zupełnie bezkrwawa.