Przedszkola bez zabawek? Oto, co stanie się, gdy zabierzesz dziecku większość z nich

Wyobraźcie sobie dzieci, które cierpią, że mają za dużo zabawek. Tak, takie dzieci istnieją i mam powody, by uważać, że nie są to wyjątki...

Córka pani Joanny zapytała: "Mamo, co ja mam z tym wszystkim zrobić?" Rodzice postanowili, że wraz z dziećmi uporządkują rzeczy.

"Mąż wygospodarował kartony, do których dzieci zapakowały zabawki, którymi się już nie bawią, którymi właściwie nigdy się nie bawiły lub które lubią, ale tylko od czasu do czasu. Każde z dzieci wybrało ulubione zabawki, samodzielnie poskładały je do szuflad. (…) Do dyspozycji dzieci zostały materiały plastyczne, instrumenty, puzzle, klocki, samochodziki, drewniane tory, które można samodzielnie układać (…) W pokoju dzieci zapanował ład, rozsądny minimalizm, każda rzecz dostała swoje miejsce" – opisuje autorka.

Do podobnych wniosków doszedł w tym roku mój syn, choć nie sformułował ich w tak jasny sposób – ma niecałe 4 lata. Rok temu pod choinką znalazł tak dużo prezentów, że zwyczajnie go to przytłoczyło. Pamiętam, że z pokaźnej góry pakunków (na naszej wigilii spotyka się kilkanaście osób) wybrał sobie jeden, zabrał go do pokoju i cały wigilijny wieczór zajął się zabawą tą jedną rzeczą. Był to zestaw klocków. Resztę prezentów odpakowywaliśmy na ratę w kolejne dni świąteczne.

Najwidoczniej mając w pamięci Święta sprzed roku, na początku grudnia, gdy wspomniałam, że napiszemy list do Mikołaja, stwierdził: "ale ja chcę tylko jeden prezent". Konsekwentnie w liście poprosił o jedną rzecz.

Kiedy przyszło nam rozpakowywać świąteczne pakunki i kiedy znalazł to, o co prosił, był usatysfakcjonowany. Choć inne zabawki, gry i książki też mu się podobają i teraz już się nimi bawić, dla niego mogłyby nie istnieć.

Ta dziecięca intuicja, która podpowiada, co dla maluchów dobre ma swoje potwierdzenie w badaniach naukowych.

Bo idea minimalizmu, którą sugestywnie opisał m.in. Fumio Sasaki w bestsellerowej książce "Pożegnanie z nadmiarem: japoński minimalizm" bezpośrednio wiąże się z nudą. A konkretnie z medytacją i pozbyciem się nie tylko rzeczy, ale i chaosu wokół siebie, nadmiaru informacji, niepotrzebnych czynności.

To oczywiste, że potrzeba jest matką wynalazków i bez pomocy w postaci zabawek dzieci nie mają wyjścia – muszą znaleźć sobie zajęcie. Wtedy budzi się wyobraźnia.

Jednak chodzi również o to, że brak bodźców (dla dzieci to zabawki, dla dorosłych smartfon z dostępem do sieci...) wycisza. Na początku wydaje nam się, że nie wytrzymamy bez zajęcia (jak dzieci w pustym pokoju), a po niedługim czasie okazuje się, że czujemy się o niebo lepiej skupieni na tym, jak się czujemy i na co tak naprawdę mamy ochotę. Zaczynamy też dostrzegać niedostrzegalne.