11-letnia Kasia pyta: "Czy ta jedynka sprawi, że zrozumiem ułamki?"

Znajoma w rozmowie pokazała mi zdjęcie uwagi z zeszytu swojego dziecka po odpowiedzi przy tablicy. – Kasia jest ambitna, zobacz, jak staranie pisze. Ona naprawdę zawsze podchodzi do prac domowych poważnie – mówi w rozmowie. A tu nagle jedynka i sucha uwaga z przekazem: "Jeszcze tego nie zrozumiałaś po 2 tygodniach!". Zaznaczę, moja znajoma mama 11-letniej Kasi nie jest awanturniczą matką, która każdej po złej ocenie, idzie walczyć z nauczycielką.

Nie chodzi już nawet o tę jedynkę, lecz sformułowanie uwagi. Od początku do końca jest negatywna, z podkreśleniem tygodni, po których każdy powinien już znać ułamki... Naprawdę? Taka uwaga tylko ciągnie do dna.

Nie tylko o uwagę zresztą chodzi. Problem gorszych ocen i nierozumienia matematyki, pojawił się odkąd nauczycielka objęła nauczaniem klasę, do której chodziła znajomej córka. W zeszłym roku dziecko miało dobre oceny, w tym cała klasa plasuje się nie wyżej niż na 3. Na pytanie, jak wyglądają lekcje, uczniowie odpowiadają: – Pani krzyczy na lekcjach, gdy czegoś się nie rozumie.

Problem okazuje się powszechny. Niedawno Dorota Zawadzka na swoim Facebooku opublikowała list od rodzica, który opisuje podobny problem u 9-letniego syna. W II klasie podstawowej stosowane są nie inne metody. – W naszej klasie jest tylko metoda kija, nie ma marchewki – pisze mama.

– Sprawdzając zeszyty, ćwiczenia, pani nigdy nie napisze ze super, gdy coś jest zrobione dobrze. Z kolei tam, gdzie są błędy, są oczywiście złe oceny, uwagi, komentarze. Dodam tylko, że nasza pani idzie po naszej klasie na emeryturę – dodaje dalej.

Nie chcę oceniać nauczycieli, nie o to w tym chodzi. Zdaję sobie sprawę, jak trudny i niedoceniany jest to zawód w Polsce. Chcę, mimo wszystko pokazać, jak nieprzemyślana uwaga może wpłynąć na motywację dziecka. Ta jedynka nie sprawi, że dziecko zrozumie ułamki.