Mają dzieci, kredyty. W pokoleniu 30-latków uczucie ucieczki silniejsze niż kryzys wieku średniego

Pomysł kiełkuje w ich głowie przez miesiące, czasem nawet lata. Ukryte pragnienia, życie, które przybrało zbyt szybki bieg, kredyt, dzieci, nadgodziny, multum obowiązków – wszystko to jest ich codziennością, która z czasem przytłacza. Myśl o ucieczce łączy się z wypaleniem zawodowym, ogólnym rozdrażnieniem, spadkiem poczucia zadowolenia czy z depresją. – Wszystko to może dotknąć każdego, tylko nie mnie – uważają. Życie w biegu powoduje, że nie przyglądają się sobie, bo najmniej czasu mają właśnie dla siebie. Szkoda, bo to mogłoby wiele zmienić. Gdy mamy usilną potrzebę ucieczki, zwykle jest jakiś powód.

Co może wywołać takie pragnienie ucieczki? Czasami zbyt wiele ludzi wśród nas, sprawia, że możemy czuć się przytłoczeni, przebodźcowani, pogubieni w tym, co nasze, a tym co otoczenia. Przekroczenie granicy higieny psychicznej sprawia, że chcemy tylko uciec i pobyć samemu.

Gdy życie wydaje się przytłaczające, pomóc może też zrobienie generalnych porządków. Bardzo szybko nawarstwiają się różne rzeczy i wypełniają naszą przestrzeń życiową, wypełnia to nasze umysły. Czasem oznacza to generalne sprzątnięcie szafy, pozbycie się góry papierów z biurka. Samo siedzenie w czystszej przestrzeni pomaga oczyścić nasze umysły. Prosta rzecz, a wpływa na nasz stan psychiczny.

Czasem ta myśl o ucieczce, to po prostu potrzeba oderwania się od rzeczywistości, bez konieczności fizycznego ruszania się. Książki i filmy mogą przenieść nas do innego świata. Są momenty, w których ratująca będzie rozmowa z zaufaną osobą. Jeśli nie przyniesie to zmiany, emocje i myśli powinien pomóc poskładać psycholog, psychoterapeuta. Poczucie bycia wysłuchanym sprawia, że mniej desperacko chcemy uciekać.