Reklama.
Reklama.
Reklama.
"Spójrz na brata. Wyjdę tylko po mleko" – znasz to? Starsze rodzeństwo nie jest od tego
03 lutego 2017, 16:34·3 minuty czytania
Publikacja artykułu: 03 lutego 2017, 16:34Razem z panią psycholog zastanawiamy się, czy rodzice nie obarczają dzieci zbyt dużą odpowiedzialnością.
Reklama.
Większość z nas to przeżyła
Wielu z nas chcąc nie chcąc było opiekunem dla swojego młodszego rodzeństwa. Zostawaliśmy na chwilę pilnując wózka przed sklepem, obserwowaliśmy siostrę w piaskownicy, kiedy huśtaliśmy się na placu zabaw, odbieraliśmy brata ze szkoły. Może niekoniecznie sprawiało nam to przyjemność, ale nie było innego wyjścia.
Wielu z nas chcąc nie chcąc było opiekunem dla swojego młodszego rodzeństwa. Zostawaliśmy na chwilę pilnując wózka przed sklepem, obserwowaliśmy siostrę w piaskownicy, kiedy huśtaliśmy się na placu zabaw, odbieraliśmy brata ze szkoły. Może niekoniecznie sprawiało nam to przyjemność, ale nie było innego wyjścia.
Niektórzy do dziś wspominają to jako coś strasznego, ograniczającego ich wolność decydowania o tym, co chcieli robić. Są też tacy, którzy odnaleźli się w roli niani i z rozrzewnieniem wspominają, jak młodszemu rodzeństwu zmieniali pieluchy. Problem pojawia się jednak wtedy, gdy w czasie takiej opieki, wydarzy się coś złego. Gdy dojdzie do wypadku, trudno małe dziecko oskarżyć, że nie zajęło się właściwie swoim jeszcze młodszym rodzeństwem. Bo tak naprawdę, jak dziecko poniżej 12. roku życia, może przyjąć na siebie odpowiedzialność dorosłej osoby? I czy możemy tego od niego wymagać?
Dzieci poniżej 12. roku życia nie są gotowe
Według niektórych psychologów nie powinno się pozostawiać małego dziecka pod opieką drugiego, poniżej 12. roku życia. Wynika to głównie z tego, że dziecko w tym wieku nie jest w stanie fizycznie sobie poradzić. O ile nie powinno być problemu z poproszeniem, by starsze zerkało na śpiące dziecko i powiedziało nam, kiedy się obudzi, o tyle pozostawienie dziecka z drugim na chwilę w parku to już spora odpowiedzialność.
Według niektórych psychologów nie powinno się pozostawiać małego dziecka pod opieką drugiego, poniżej 12. roku życia. Wynika to głównie z tego, że dziecko w tym wieku nie jest w stanie fizycznie sobie poradzić. O ile nie powinno być problemu z poproszeniem, by starsze zerkało na śpiące dziecko i powiedziało nam, kiedy się obudzi, o tyle pozostawienie dziecka z drugim na chwilę w parku to już spora odpowiedzialność.
Może cię zainteresować także: "Mamo, ona mnie znowu bije!" Rodzeństwo - przyjaźń na całe życie?
A co by się stało, gdyby np. 3-latek wypadł nagle z wózka? Jak zareagowałby na to np. 7-latek? Czy umiałby pomóc bratu/siostrze, czy poinformowałby o tym rodziców? A może udałoby mu się uciszyć płaczącego malucha, dając piękną zabawkę i nie poinformowałby nikogo, że w ogóle doszło do zdarzenia, które może nieść za sobą konsekwencje, tyle że w późniejszym czasie? Ludzie zapominają, że 7-8-latek sam jest ciekawy świata i czasem ta cecha wygrywa z mądrością i myśleniem o konsekwencjach. I nie można go za to winić, bo takie są prawa dziecka.
Dziecku trzeba zrekompensować opiekę nad rodzeństwem?
Czy dziecku powyżej 12. roku życia, które staje się już bardziej odpowiedzialne za swoje czyny i któremu dajemy większy kredyt zaufania, powinno otrzymywać od rodziców wynagrodzenie za opiekę nad rodzeństwem? To ciekawe pytanie. Z jednej strony członkowie rodziny powinni sobie pomagać i wspierać się w potrzebie. Z drugiej jednak strony, takie "wykorzystywane" do opieki dziecko, może uzewnętrzniać swoją złość i wyładowywać rozgoryczenie na młodszym rodzeństwie.
Czy dziecku powyżej 12. roku życia, które staje się już bardziej odpowiedzialne za swoje czyny i któremu dajemy większy kredyt zaufania, powinno otrzymywać od rodziców wynagrodzenie za opiekę nad rodzeństwem? To ciekawe pytanie. Z jednej strony członkowie rodziny powinni sobie pomagać i wspierać się w potrzebie. Z drugiej jednak strony, takie "wykorzystywane" do opieki dziecko, może uzewnętrzniać swoją złość i wyładowywać rozgoryczenie na młodszym rodzeństwie.
Wściekłość wywołana dostosowaniem swoich planów do potrzeb małego dziecka może jawić się młodej osobie jako dotkliwa kara i niesprawiedliwość. Gdyby zaś otrzymało jakąś bonifikatę, w postaci np. biletu do kina, czy nowej płyty CD, wówczas opieka nad maluchami będzie sprawiała więcej przyjemności.
Zniechęcenie do posiadania własnych dzieci?
Inną sprawą jest także uzyskanie przez dorastające dziecko niezbyt dobrej informacji, a mianowicie – dzieci to same problemy. Młoda osoba widząc, jak rodzice muszą niekiedy lawirować w sprawach opieki nad dzieckiem, zawożeniem/odbieraniem z przedszkola, szukaniem niani, gdy dziecko jest chore lub gdy rodzice w końcu raz na jakiś czas chcą gdzieś wyjść we dwoje, może nabrać przekonania, że lepiej nie zostawać rodzicem. Obarczanie go więc swoimi problemami i podrzucanie mu często kilkulatka, może się na nim odbić w przyszłości.
Inną sprawą jest także uzyskanie przez dorastające dziecko niezbyt dobrej informacji, a mianowicie – dzieci to same problemy. Młoda osoba widząc, jak rodzice muszą niekiedy lawirować w sprawach opieki nad dzieckiem, zawożeniem/odbieraniem z przedszkola, szukaniem niani, gdy dziecko jest chore lub gdy rodzice w końcu raz na jakiś czas chcą gdzieś wyjść we dwoje, może nabrać przekonania, że lepiej nie zostawać rodzicem. Obarczanie go więc swoimi problemami i podrzucanie mu często kilkulatka, może się na nim odbić w przyszłości.
Czy myśleliście kiedykolwiek o tej sprawie w ten sposób? Zostawiacie młodsze dzieci pod opieką starszych?
inspiracja: brightside.pl
Reklama.
Katarzyna Kucewicz, psychologdla MamaDu.pl
Zasadniczo odradzałabym czynienie z dziecka opiekuna młodszego rodzeństwa – jest to bowiem zdecydowanie obowiązek rodziców. Takie zrzucanie na dziecko opieki może się skończyć niechęcią starszego do młodszego, ale i buntem wobec nas. Starsze dzieci opiekujące się często młodszymi, czują się mniej ważne i taką postawę przybierają w dorosłym życiu – uczą się bardziej dbania o potrzeby innych niż o swoje. Dzieje się tak dlatego, że dzieci nie są predestynowane do opiekowania się kimś i jest to coś dla nich silnie odpowiedzialnego.
Katarzyna Kucewicz, psychologdla MamaDu.pl
Nie łudźmy się, że jeśli nasz np. starszy syn czasem lubi pograć z młodszym w grę, nie znaczy że chętnie będzie się nim zajmował całe dnie. U dzieci już mała różnica wieku 2,3 lata to przeważnie dalekie galaktyki komunikacyjne. Jeśli jednak dziecku od czasu do czasu dajemy pod opiekę młodsze rodzeństwo — zawsze to dokładnie ustalmy, po partnersku. Poprośmy, zapytajmy o zdanie, a jeśli dziecko nie chce, bo się np. umówiło wcześniej- to odpuśćmy. Ma być to przysługa, a nie obowiązek. Postępujmy tak jak z dorosłym przyjacielem — jeśli może to OK a jak nie- trudno. Nie nagabujmy, nie obrażajmy się. I bardzo za to podziękujmy.
Katarzyna Kucewicz, psychologdla MamaDu.pl
Często jest niestety tak, że dzieci opiekuńcze przejmujące role rodziców w opiece nad rodzeństwem, wchodzą potem w relacje z ludźmi, którymi się też zajmują, dewaluując swoje potrzeby.