Agnieszka Bojda"Śmierci dziecka nie można do niczego przyrównać. To ogromna tragedia dla całej rodziny. Poronienie jednak szczególnie dotkliwie przeżywa kobieta - mama, która czuje się odpowiedzialna za przebieg ciąży. Kiedy dochodzi do śmierci nienarodzonego dziecka rozpoczyna się żałoba matki, która jest w tym przypadku zupełnie naturalnym stanem i wiążą się z nią określone stany psychiczne. W pierwszej fazie żałoby zawsze pojawia się szok. Kobieta nie dowierza w to, co się wydarzyło, doskwiera jej wewnętrzny zamęt i poczucie bezradności. Często zachowuje się irracjonalnie i nie panuje nad sobą. Dopiero, gdy ten gwałtowny szok mija, matka dziecka staje się świadoma straty. Ta świadomość może wzbudzać w niej gniew, nadwrażliwość, poczucie winy. Gdy minie faza świadomości pojawia się okres wycofania. To wtedy rozpoczyna się praca nad smutkiem i żalem wywołanym stratą nienarodzonego maluszka."
Może zainteresować cię także: „Kiedy trzeba tłumaczyć się ze smutku…” Nie straciłam ciąży. Straciłam dziecko. Zrozumcie to wreszcie!
Anna Gręda” Każda osoba ma społeczny obowiązek zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, które jest ścigane z urzędu. Brak zawiadomienia nie skutkuje żadnymi sankcjami.
Jednakże instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu mają obowiązek prawny zawiadomić prokuraturę lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne czynności do czasu ich przybycia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa. Nieudzielenie pomocy, narażenie na niebezpieczeństwo oraz dzieciobójstwo stanowią przestępstwa, które ścigane są z urzędu.”
Agnieszka Bojda"Chcąc pomóc kobiecie, która poroniła, powinniśmy jej pozwolić na przejście wszystkich faz żałoby. Bardzo często utrata nienarodzonego dziecka jest ignorowana przez otoczenie. Bliscy dają prawo jedynie do krótkotrwałego smutku, mobilizują "Weź się w garść, jesteś młoda, jeszcze będziesz miała dzieci" lub "Pamiętaj o dzieciach, które już masz. Pozbieraj się dla nich". Kobieta wtedy zostaje z cierpieniem sama. Często jedynie wycisza ogromny żal, co grozi rozwinięciem się depresji reaktywnej.
Rolą rodziny jest więc wspieranie mamy w żałobie i pełne zrozumienie tego, że MA prawo przeżywać wszystkie emocje związane z przeżywaniem straty - gniew, żal, smutek, rozpacz, poczucie niesprawiedliwości. W tym czasie należy przy mamie być, dbać o nią i wspomagać ją w powracaniu do zdrowia psychicznego. Należy być delikatnym i powoli, krok po kroku, wspierać kobietę w odzyskiwaniu przez nią kontroli nad sobą i nad jej życiem."