Rozwój technik biomedycznych opartych o perfluorozwiązki datuje się na początek lat 60-tych XX wieku. To wtedy po raz pierwszy umieszczono w naczyniu z płynem głowę myszy laboratoryjnej, która w takim środowisku doskonale sobie poradziła. Obecnie najpopularniejsze zastosowania perfluorozwiązków to sztuczna wentylacja cieczą i czasowe zamienniki krwi. Może to być też sposób na specyficzne podawanie leków – na przykład do układu oddechowego. To również powszechne w użyciu preparaty do transportowania organów przeznaczonych do transplantacji – schłodzone i natlenione. Wykorzystuje się je też w chirurgii oka jako czasowe zamienniki ciałka szklistego. Czytaj więcej
Przez cały okres życia płodowego płuca dziecka są wypełnione płynem. Sytuacja ta ulega zmianie podczas narodzin. Gdy jednak dziecko przychodzi na świat zbyt wcześnie, jego płuca nie są gotowe na tak poważne zmiany. Sztuczna wentylacja cieczą to metoda wspomagania oddychania przy użyciu ciekłego nośnika tlenu. Ponowne wypełnienie płuc wcześniaka płynem, jest zgodne z jego fizjologią, a co za tym idzie ma wyjątkowe działanie terapeutyczne.
Pierwsze badania kliniczne nad metodą sztucznej wentylacji cieczą wcześniaków prowadzono w latach 90-tych XX w. Ciecze perfluorowane okazały się nie tylko skutecznym narzędziem przeciwko deformacjom układu oddechowego wcześniaków. Np. w płucach pacjentów, którzy długotrwale leżą, zbiera się wydzielina, która zmniejsza obszar wymiany gazowej. Przy zastosowaniu cieczy wykorzystywana jest cała objętość pęcherzyka płucnego. Płuca pacjenta (dorosłego lub małego), wentylowanego w ten sposób, zalewa się cieczą, która cyrkuluje między płucami a kolumną absorpcyjną, w której ciecz jest z powrotem nasycana tlenem. Czytaj więcej