Jak zachować spokój, gdy dziecko się złości? To jedno zdanie powtarzam jak mantrę

Wiemy, że spokojne reagowanie w trudnych chwilach jest ważne, jeśli chodzi o budowanie relacji z dzieckiem. Tylko że sami nie jesteśmy ze stali i bardzo często nikt nie nauczył nas, jak sobie radzić z własnymi emocjami. Mamy swoje zmartwienia, trudy i kłopoty. Stajmy więc czasem przed podwójnym wyzwaniem: zaopiekować się sobą i dzieckiem. 

Gdy emocje sięgają zenitu

Na pewno znasz to powiedzenie o zakładaniu w samolocie maski z tlenem najpierw sobie, a dopiero później dziecku. To wciąż najbardziej obrazowy przykład, by uświadomić sobie, że jeśli nie zadbasz o siebie i o swój spokój, nie zadbasz o dobrostan dziecka. Jak to osiągnąć? Mnie najbardziej pomaga jedno zdanie.

Są dni, gdy automatycznie wchodzimy w tryb walki. To bezsilność, zmęczenie albo własne zmartwienia, które źle nam podpowiadają. W chwili, gdy moje dziecko się złości, a ja czuję, że zaczynam bardzo zbliżać się do granicy mojej wytrzymałości, na moment przestaję myśleć o problemie mojego dziecka, o jego krzyku czy płaczu, a skupiam się na sobie.

Zadbać o siebie

Moje dziecko cierpi na atopowe zapalenie skóry, a także liczne alergie. Przez ostanie lata sen nie był czymś, czego mieliśmy z mężem w nadmiarze. Niestety żadne metody nie pozwalają także, by szybko i skutecznie nadrobić te deficyty. Permanentne zmęczenie nie jest dobrym doradcą i ma olbrzymi wpływ na to, ile mamy cierpliwości (nie tylko jako rodzice). Musieliśmy więc nauczyć radzić sobie z taką sytuacją. 

Kiedy więc moje dziecko się złości, płacze, na coś mocno się upiera, czasem moja frustracja (za) szybko narasta. Dlatego zawsze, gdy czuję, że jestem bliska wybuchu, łapię kilka głębokich oddechów i powtarzam sobie jedno zdanie: "To nic osobistego".

Tu nie chodzi o mnie

Przypomina mi ono, że zachowanie malucha jest po prostu odzwierciedleniem tego, co dzieje się wewnętrznie z dzieckiem. Swoim zachowaniem nie próbuje ono przecież utrudniać mi celowo życia. Bo przecież, dlaczego niby miałoby to robić? W jego złości wcale nie chodzi o mnie, ale to ja mam moc, by mu pomóc. Niby to logiczne, ale zdarzają się trudne momenty, gdy wcale nie tak trudno o tym zapomnieć.

Takie małe przypomnienie sobie, że ten krzyk, zniecierpliwienie, frustracja to tak naprawdę odzwierciedlenie stresu, który przeżywa moje dziecko (a może także niewyspania, którego również doświadcza). Pomaga mi to wrócić do właściwego punktu. Dzięki temu potem mogę zareagować z empatią i współczuciem na problem mojego malucha.