Tej jednej rzeczy pokoleniu alfa możemy tylko pozazdrościć. Nam przychodzi to z trudem

W ramach przypomnienia: pokolenie alfa jest pierwszym, które w całości urodziło się w trzecim tysiącleciu. Najmłodsi przedstawiciele właśnie przychodzą na świat, a najstarsi mają po 14 lat. To nie dzieci, a nastolatki, które dokładnie wiedzą, czego chcą. Mają sprecyzowane marzenia i oczekiwania. A co w tym wszystkim najważniejsze (i najpiękniejsze), dążą do tego, by je spełnić.

Oczekują i żądają? Wątpię

Czy aby na pewno? Często zarzucamy im, że tylko potrafią wydawać pieniądze zarobione przez rodziców. Nic więcej. Że myślą, że pieniądze rosną na drzewach i tak naprawdę nie znają ich wartości. Być może pojedyncze przypadki skłoniły nas do takich osądów. Ale na pewno nie możemy stwierdzić, że każdy ma takie podejście.

Zachowanie 12-letniego syna moich sąsiadów wszystkiemu zaprzecza. Pokazuje i uświadamia, że od pokolenia alfa wiele możemy się jeszcze nauczyć. Możemy podpatrywać jak dążyć do celu i spełniać marzenia.

Xbox

Po ostatnim spotkaniu z sąsiadami zobaczyłam światełko w tunelu. Dostrzegłam promyk nadziei, który zmienił sposób, w jaki patrzyłam na pewne sprawy, na pewne pokolenia. Mateusz ma 12-lat i jeden cel: kupno Xboxa.

Sąsiedzi są zamożnymi ludźmi, mogą pozwolić sobie na wiele. Na synu nie oszczędzają. Basen, karate, języki. Trzy razy w roku zagraniczne wakacje. Mają jedną zasadę – nie rozpieszczają i uświadamiają, że by zarobić, trzeba się napracować. Za ładny uśmiech nikt nie płaci. Mateusz na rzeczy, które w ich odczuciu są zbędnymi zachciankami, musi sobie zarobić, zapracować. Sam.

Musi się postarać, by osiągnąć cel. Tak też jest w przypadku Xboxa, który ich zdaniem jest tylko gadżetem, który niepotrzebnie zabiera dzieciom czas. Nie zabraniają, ale też nie zamierzają mu go sprezentować.

Nic nie spada z nieba

O tym, że chciałby mieć Xboxa, Mateusz powtarzał w mojej obecności już kilkukrotnie. Chciał go dostać na urodziny, pod choinkę czy z okazji Dnia Dziecka. Bezskutecznie. Rodzice nie poparli i z tego co wiem, nie zamierzają poprzeć jego pomysłu.

Chłopak nie rezygnuje z marzeń i za wszelką cenę dąży do celu. Choć każdy grosz odkłada do skarbonki i nie wydaje na 'byle co', zgromadzenie tych kilku tysięcy okazało się niełatwym zadaniem.

Kiedy w sobotę z rana wracałam z piekarni, minęłam się z Mateuszem i jego mamą.

– Gdzie się tak rano wybieracie?– zapytałam.

– Jadę pomóc dziadkowi zrywać truskawki na handel. Jak się uda, uzbieram wreszcie na Xboxa – krzyknął.

Szacun, serio

Byłam pod wrażeniem, szczerze. Przypuszczam, że niejednej osobie z mojego pokolenia nie chciałoby się wstawać z samego rana w weekend, by cały dzień w tym skwarze zrywać truskawki. Lepiej przecież trochę pomarudzić rodzicom, poprosić, zrobić maślane oczy. Prędzej czy później powinno się udać. A jak nie, to godzimy się z porażką i zapominamy o temacie.

Kiedy byłam nastolatką, też niekiedy miałam takie podejście. Wielu moich znajomych również. Dlatego tym bardziej jestem pod wrażeniem. Wcześniej też spotkałam się z podobnymi sytuacjami. Współczesne pokolenie nastolatków uparcie dąży do celu, czasami za wszelką cenę. Pokazuje, że dla nich nie ma rzeczy niemożliwych. Jeśli się tylko chce, to wszystko można osiągnąć. Podziwiam i zapisuję.