Teksty, których nie zrozumie żaden nastolatek. Dla milenialsów były codziennością

Były takie dni, gdy życie płynęło trochę wolniej. Internet piszczał, zanim się połączył, zdjęcia trzeba było wywoływać w zakładzie fotograficznym, a wiadomości zostawiało się na sekretarce. Nie wszystko było łatwe, ale wszystko miało swój rytm. Wtedy wystarczyło jedno hasło, by wszyscy wiedzieli, o co chodzi. Dziś te same zdania brzmią jak cytaty z innej planety.

Znaczyło np. daj znać, że dotarłeś. Chodziło o to, żeby nie tracić opłat za połączenie. Wystarczało "dać sygnał" (nieodebrane połączenie), żeby druga osoba miała potwierdzenie. Niekiedy używało się całego kodu np. dwa sygnały=jestem na miejscu, a jeden=wychodzę z domu.

Tak brzmiała domowa logistyka z czasów modemów. Internet i telefon współdzieliły jedną linię. Jeśli ktoś łączył się z siecią, rozmowy były niemożliwe. I wtedy zawsze rozlegał się ten charakterystyczny dźwięk.

Telegazeta – magiczne miejsce, w którym czekały programy telewizyjne, wyniki Lotto i pogoda. Zanim pojawiły się smartfony i aplikacje, telegazeta była prawdziwym oknem na świat.

Kto nie przewijał kaset ołówkiem, ten nie zna prawdziwego życia. Strona A i B to były dwie nierozłączne połówki muzycznego świata.

Nie było SMS-ów ani Messengera. Jeśli ktoś nie odbierał telefonu, nagrywało się głosową wiadomość "na sekretarce" i czekało, aż oddzwoni.

W epoce VHS to był gest kultury i dobrego wychowania, ale też troska o własne finanse. Wypożyczalnie kaset wideo miały nawet specjalne naklejki informujące o tym, że jak nie przewinie się kasety, może za to grozić kara.

Brzmi jak żart, ale to była codzienność. Telefon na żetony, potem na kartę magnetyczną. Kolejki pod budkami, rozmowy na mrozie – czasem przerwane po trzech minutach, bo skończyły się impulsy na karcie.

Papierowy dziennik był świętością. Kto miał go przynieść, czuł się jak wybraniec. Oceny wpisywało się piórem, nie w dzienniku elektronicznym.

Robiło się 24 albo 36 zdjęć na kliszy i czekało kilka dni, żeby zobaczyć, czy wyszły. Wtedy każde zdjęcie było na wagę złota – nawet te rozmazane, z czerwonymi oczami czy palcem w obiektywie.

Brzmiało jak zaproszenie do innego świata. Ciemne pomieszczenie, niebieskie światło monitorów i rzędy komputerów, na których wysyłało się maile albo pisało na Gadu-Gadu.

Dziś te zdania wywołują uśmiech i masę wspomnień. Pokolenie milenialsów dorastało w czasach, które zmieniały się z roku na rok – między kasetą a mp3, między budką telefoniczną a smartfonem. Nie uważacie, że młodość w czasach tak wielkiego skoku technologicznego to dopiero było coś?