7 powodów, dla których dziecko czuje się samotne w klasie. Nr 2 mrozi krew w żyłach

Szkoła powinna być miejscem nauki i przyjaźni, ale nie zawsze tak jest. Czasami dziecko codziennie zakłada plecak, idzie do klasy pełnej rówieśników i… nie ma nikogo, kto usiadłby obok niego na przerwie.

Samotność w klasie to nie wymysł. To doświadczenie, które boli i zostawia ślad na całe życie.

W szkolnej rzeczywistości działają niepisane zasady. Są grupki, paczki, ekipy. Jeśli dziecko nie zostaje do żadnej zaproszone, czuje się jak "widz", a nie uczestnik.

To pierwszy krok do wykluczenia, które widać dopiero, gdy rodzic spyta: "z kim dziś siedziałeś na przerwie?".

To właśnie ten powód mrozi krew w żyłach. Nie trzeba bić ani wyzywać. Wystarczy, że cała klasa milczy, gdy dziecko coś powie. Nikt nie odpowiada na "cześć", nikt nie podaje kredki, nikt nie patrzy w oczy.

To forma przemocy, której nauczyciele często nie zauważają, a która boli bardziej niż krzyk.

Czasem wystarczy, że dziecko nosi okulary, ma aparat ortodontyczny albo nie ubiera się w markowe ubrania. To staje się powodem do żartów, które w klasie potrafią rosnąć jak kula śnieżna. Dla dziecka każdy komentarz to kolejne przypomnienie: "jesteś inny".

Uczniowie, którzy wolniej liczą albo mają problemy z czytaniem, często są odtrącani. Zamiast wsparcia słyszą "nie ogarniasz". To sprawia, że wolą milczeć, nie zgłaszać się i trzymać z boku. Samotność staje się wtedy ich tarczą.

Niektóre dzieci po prostu nie potrafią wejść w rozmowę czy zagadać do kolegi. W klasie, gdzie liczy się przebojowość, to niemal wyrok. A każde kolejne nieudane podejście pogłębia poczucie, że "i tak mnie nikt nie lubi".

Dziś przyjaźnie często rozgrywają się na czatach klasowych, Messengerze czy Discordzie. Dziecko bez telefonu lub dostępu do internetu zostaje poza obiegiem. Dowiaduje się ostatnie, nie ma memów, nie wie o żartach – a to w szkolnym świecie oznacza bycie "poza".

"Kujon", "śmieszek", "łamaga" – łatki pojawiają się szybko. Ale gdy etykieta zamienia się w klatkę, dziecko czuje się niezrozumiane i osamotnione. Bo nikt nie pyta, kim naprawdę jest. Wystarczy, że raz zrobiło coś, co zapamiętano.

Samotność dziecka w klasie to nie drobnostka, ale cichy krzyk, którego rodzice często nie słyszą. Warto pytać nie tylko o oceny, ale też o to, z kim dziecko jadło obiad czy kto siedział obok niego na lekcji. Bo właśnie tam, w codziennych drobiazgach, kryje się prawda o jego szkolnym życiu.