6 kłamstw, które rodzice wciąż serwują dzieciom. Nr 2 daje do myślenia

Kłamstwa to nie zawsze wielkie oszustwa. Bardzo często są to drobne zdania, które mają ułatwić dorosłym życie. Czasem mają dodać dziecku otuchy, czasem zakryć coś, z czym rodzic sobie nie radzi.

Sęk w tym, że dzieci traktują słowa dorosłych dosłownie. Wierzą w każde słowo, które pada z ust mamy lub taty. Te "drobne" kłamstewka mogą zmieniać sposób, w jaki dziecko patrzy na siebie i na świat.

Rodzice uczą w ten sposób dzielenia się i empatii. Ale dziecko zaczyna wierzyć, że jego potrzeby są mniej ważne niż potrzeby innych.

Zamiast zdrowego balansu, w dorosłym życiu pojawia się poczucie winy za każdy własny wybór. To taki cichy komunikat: "twoje pragnienia są złe". W efekcie wiele osób ma później problem z asertywnością.

Rodzice chcą w ten sposób podkreślić swoje doświadczenie. Dziecko odbiera to jako sygnał, że jego intuicja i uczucia się nie liczą. Uczy się, że zawsze musi ufać autorytetom bardziej niż sobie.

W dorosłym życiu skutkuje to brakiem wiary we własny osąd. A przecież każdy ma prawo do własnej perspektywy.

"Grzeczne" dziecko to takie, które nie protestuje i nie sprawia kłopotu. Ale to kłamstwo uczy tłumienia emocji. W praktyce "grzeczność" oznacza rezygnację z własnego zdania, żeby zadowolić innych.

Potem dorosły boi się złości, bo kojarzy ją z czymś złym. To prosta droga do życia w wiecznym poczuciu, że trzeba być miłym kosztem siebie.

Brzmi pięknie, ale nie zawsze jest prawdą. Czasem to właśnie rodzina krzywdzi nas najbardziej. Dziecko, które słyszy, że "rodzina jest najważniejsza", uczy się, by być lojalne ponad swoje granice. W dorosłości może być mu trudno odejść od toksycznych relacji.

To zdanie brzmi motywująco, ale niestety jest nieprawdziwe. Nie każdy zostanie kosmonautą ani mistrzem olimpijskim, choćby trenował po nocach.

Dziecko, które słyszy, że "może osiągnąć wszystko" dorasta z przekonaniem, że porażka to wyłącznie jego wina. A prawda jest taka, że na sukces składają się też warunki, zdrowie, szczęście i możliwości. To kłamstwo zamienia się później w ogromną presję.

To piękna teoria, ale życie jest o wiele bardziej skomplikowane. Czasem lepiej coś przemilczeć, żeby kogoś nie zranić. Dziecko, które wierzy w ten absolut, może mieć problem z funkcjonowaniem w świecie pełnym półprawd i dyplomacji.

Dorasta z poczuciem, że inni są nieszczerzy, a ono samo ma obowiązek być brutalnie szczere. A szczerość bez kontekstu potrafi być równie raniąca jak kłamstwo.

Nie da się wychować dziecka w świecie absolutnej szczerości. Warto jednak wiedzieć, które zdania szkodzą, zamiast pomagać.

Problem w tym, że dzieci wierzą w każde słowo, które wypowiadamy. Zamiast gotowych formułek, lepiej dawać im prawdę dostosowaną do ich wieku i emocji. Bo choć kłamstwo może ułatwić nam dzień, prawda daje dziecku siłę na całe życie.