"Nie dam rady, boję się 5 klasy" – powiedziała córka. Zobaczyłam plan lekcji i zrozumiałam dlaczego

"Nie spodziewałam się, że moje dziecko przyjdzie do mnie z takim zdaniem. Zuzia zawsze była pogodna, wesoła, z lekkim dystansem do szkoły. Uczy się dobrze, choć nie jest typem kujona – wystarczy, że przysiądzie na chwilę, posłucha na lekcji i zazwyczaj ma czwórki lub piątki. Nigdy nie goniła za szóstkami, a jednak oceny miała przyzwoite.

Tym bardziej zaskoczyło mnie, kiedy spojrzała na mnie poważnie i wyszeptała: 'Mamo, bardzo się boję piątej klasy'.

Prawda jest taka, że już od kilku lat widzę, jak ta szkoła przygniata dzieci. Program napchany po brzegi, sprawdzian za sprawdzianem, kartkówki, prace domowe, projekty.

Niby wszyscy mówią o 'nowoczesnej edukacji', a ja mam wrażenie, że to nadal system rodem z XIX wieku – tylko zamiast piórników mamy tablety, a zamiast kredy – rzutniki.

Patrzę na plan lekcji mojej córki i sama mam ochotę usiąść i się rozpłakać. Zajęcia kończą się o różnych dziwnych porach – raz o 13:00, innym razem o 16:00. Czasem jedno okienko, czasem dwa. Jak tu dziecko ma zachować rytm dnia, skoro wraca z plecakiem cięższym od siebie i jeszcze po ciemku?

Zawsze lubiłam wrzesień – pachniał świeżymi zeszytami, nowym początkiem, jakimś entuzjazmem. Ale w tym roku jest inaczej. Od pierwszego dnia widzę w oczach córki strach, a w swoich – bezsilność. Bo nie umiem jej powiedzieć, że będzie lekko. Nie będzie. Sama czuję to przeciążenie, patrząc na rozpisany plan.

Wrzesień zamiast radości przynosi nam kiepski humor i poczucie, że zaczynamy maraton, w którym nikt nie pytał nas o zgodę.

To jest najtrudniejsze – że ten jej strach udziela się i mnie. Kiedy moje dziecko mówi: 'Nie dam rady', chciałabym być silna i powiedzieć: 'Dasz, przecież jesteś mądra'. Ale wiem, że nie chodzi o brak zdolności, tylko o system, który mieli dzieci, aż tracą oddech.

Boję się razem z nią. Boję się, że szkoła zabierze jej radość, ciekawość, chęć do nauki. Boję się, że w tym wszystkim zabraknie przestrzeni na dzieciństwo.

Czy naprawdę musi tak być? Czy naprawdę w piątej klasie dziecko ma chodzić ze spuszczoną głową, myśląc tylko o tym, jak przetrwać kolejny dzień? Mam wrażenie, że my – rodzice – zostaliśmy bezradnymi świadkami systemu, który zamiast wspierać, przytłacza.

A przecież to nie są tylko lekcje. To życie naszych dzieci. To ich emocje, lęki i noce spędzone nad książkami. To ich poczucie własnej wartości, które kształtuje się właśnie teraz.

I kiedy moja córka mówi: 'Nie dam rady' – ja wiem, że to nie ona zawiodła. To system zawodzi ją każdego dnia".

(Imiona bohaterów zostały zmienione).