Cały lot przesiedziałam obok matki z płaczącym dzieckiem. Oto, dlaczego zwróciłam jej uwagę

Lot zapowiadał się ciężko – pobudka o trzeciej nad ranem, bieg przez lotnisko, a potem nadzieja, że choć na chwilę uda mi się zdrzemnąć w drodze z Liverpoolu do Warszawy.

Usiadłam na swoim miejscu, ziewając i marząc o ciszy. Przede mną kobieta z kilkuletnim synkiem – dziecko wyglądało na spokojne, wtulone w matkę. Do czasu.

Stewardesa podeszła i, całkiem uprzejmie, przypomniała kobiecie, że dziecko musi siedzieć osobno i być przypięte pasami. Matka pobladła. Tłumaczyła, że jej synek się boi, że będzie płakał. Stewardesa była nieugięta – przepisy to przepisy.

Kobieta z pomocą współpasażerki próbowała posadzić chłopca na osobnym fotelu. I wtedy się zaczęło – rozpaczliwy płacz, który przebił się przez szum silników i zniecierpliwione westchnięcia pasażerów.

Siedziałam tuż za nimi i usłyszałam więcej niż tylko szloch dziecka. Matka mówiła cicho, nie wiadomo czy do pasażerki obok czy do samej siebie: "Teraz on oczywiście będzie płakał... Cały samolot będzie słyszał... Ludzie już nie odpoczną... Jak zawsze robimy problem" – usłyszałam. Głos jej drżał – nie tylko ze zmęczenia. Jakby zżerały ją wyrzuty sumienia, jakby była winna temu, że jej syn – mały, przestraszony chłopiec – zachowuje się dokładnie tak, jak powinien w tej sytuacji.

Poczułam się, jakbym sama zrobiła coś złego i bała się reakcji wrogiego tłumu. Coś mnie zakłuło w sercu. Pomyślałam: "dość. Trzeba coś powiedzieć".

– Proszę się nie stresować, nic takiego się współpasażerom nie dzieje – szepnęłam przez oparcie fotela. – Dziecko to dziecko. Jak ktoś chciał się wyspać, to mógł zabrać stopery – dodałam (może dlatego, że sama takie miałam).

Spojrzała na mnie z ulgą. Zaczęła tłumaczyć, że to ich pierwszy wspólny lot, że nie sądziła, że tak się zestresuje. Że nie chciała nikomu przeszkadzać.

Zamieniłyśmy kilka zdań – zwykła, krótka rozmowa, ale atmosfera wokół jakby trochę się rozluźniła. Synek dalej płakał, ale kobieta już nie była taka spięta.

Na koniec lotu podziękowała mi za wsparcie. A potem zapytała: – A pani ma dzieci? – Nie – odpowiedziałam. Zdziwiła się. "Bo przecież nie bez powodu się pani odezwała…"

Ale powód był prosty. Nie trzeba być matką, żeby mieć empatię. I nie trzeba znać się na dzieciach, żeby wiedzieć, kiedy ktoś potrzebuje odrobiny wsparcia. A niestety nierzadko my – bezdzietne kobiety – o tym zapominamy, gdy przychodzi do płaczącego dziecka i łatwo oceniamy matki.

A wspieranie innych kobiet to nasz obowiązek. Taki, który wykonuje się z serca – i z przyjemnością.