"Mam dość słuchania, że mamy 2 miesiące wakacji". Tak wygląda "wolne" nauczycieli

"Każde zakończenie roku szkolnego wygląda podobnie. Dzieci zadowolone, rodzice odliczają dni do wyjazdu, a w sieci krążą komentarze: 'Nauczycielom to dopiero dobrze – dwa miesiące wolnego!'.

Za każdym razem, gdy to słyszę, mam ochotę odłożyć kwiaty i bombonierki i pokazać swój grafik na lipiec.

Bo prawda jest taka: nauczyciele mają urlop, a nie wakacje. A to ogromna różnica.

Dzieci mają wakacje. To dla nich system oświaty robi miejsce na odpoczynek. My, nauczyciele, mamy 8 tygodni urlopu, który trzeba 'wcisnąć' w wakacyjny harmonogram szkoły. Tyle że ten czas nie jest 'wolny' – bo to wtedy odbywają się rady pedagogiczne, szkolenia, dyżury, przygotowanie klas, dokumentacja, a u przedszkolanek jeszcze letnie dyżury.

Pod koniec lipca zaczyna się planowanie nowego roku: zmiany w podstawie, nowe podręczniki, rozkłady materiałów. W sierpniu przychodzą pierwsze maile ze szkoły, konsultacje, pierwsze zebrania. Nie da się zamknąć tych obowiązków w sztywnych 40 godzinach tygodniowo.

Tak naprawdę wracamy do pracy na długo przed dzwonkiem pierwszego września – tylko nikt tego nie widzi.

Na koniec roku dostajemy często piękne gesty – kwiaty, czekoladki, czasem prezenty, które wprawiają nas w zakłopotanie. To miłe. Ale wiecie, co byłoby naprawdę ważne?

Gdyby ktoś zamiast tego powiedział: 'Wiem, że wasza praca nie kończy się w czerwcu i nie zaczyna dopiero we wrześniu'.

To słowo 'dziękuję' też brzmi inaczej, kiedy wypowiada je ktoś, kto naprawdę rozumie, ile nas to kosztuje.

Etat nauczyciela to 18 godzin tygodniowo? Tylko na papierze. Po lekcjach zostaję w szkole na spotkania, rozwiązywanie konfliktów, rady. W domu – planuję lekcje, sprawdzam prace, odpisuję rodzicom. W międzyczasie – szkolenia, dokumentacja, arkusze, awanse, komisje.

I nie, nie dostaję za to dodatkowego wynagrodzenia. To część mojego zawodu. Tyle że nikt tego nie widzi.

Nie oczekuję współczucia. Ale oczekuję zrozumienia. I tego, by przestać powtarzać, że 'nauczyciele mają dobrze, bo latem odpoczywają'.

Odpoczywamy wtedy, kiedy możemy. Czasem na raty, czasem między radą a zebraniem, czasem z dzieckiem pod pachą, bo nie mamy przedszkolnego dyżuru.

Chcemy po prostu, żeby traktowano nas uczciwie. A nie jak tych, którzy tylko 'czekają na lato'. Przez 10 miesięcy dajemy z siebie wszystko. A potem próbujemy odzyskać siły".

(Imiona bohaterów zostały zmienione).