7 zabawek, które wyrzuciłam moim dzieciom z domu. Psycholog: "To była dobra decyzja"

Jeszcze rok temu w naszym salonie rozkładało się całe przedszkole. Zabawki w każdej szufladzie, pod kanapą, w kuchni i łazience. Zdarzało się, że moje dzieci – dwóch przedszkolaków – kłóciło się o coś, co znaleźli tydzień wcześniej pod łóżkiem i przypomnieli sobie, że "to ich ulubiona zabawka".

Ja czułam się coraz bardziej zmęczona tym nadmiarem zabawek i gadżetów, które tylko zbierały kurz. I coraz częściej łapałam się na myśli: czy naprawdę potrzebujemy aż tyle? W końcu razem z mężem zdecydowaliśmy się na przegląd.

Daliśmy dzieciom wybór, ale też jasno wyznaczyliśmy granice. Nie była to czystka z dnia na dzień – raczej proces. Spojrzałam na sprawę szerzej: także w kontekście tego, jak zabawki wpływają na rozwój dziecka i wzięłam sobie do serca, że czasami "mniej znaczy więcej. Okazało się, że pozbycie się niektórych zabawek... bardzo nam pomogło.

Oto 7 rzeczy, które zniknęły z naszego domu – i dlaczego to była dobra decyzja.

Wiecznie grały to samo. Dzieci początkowo były zachwycone, ale szybko się nudziły – a zabawki lądowały w kącie (lub służyły do wkurzania domowników). Psychologowie mówią wprost: takie zabawki robią wszystko za dziecko.

Nie zostawiają przestrzeni na kreatywność. Zamieniliśmy je na klocki, plastelinę, zestaw do prac plastycznych. Efekt? Mniej hałasu, więcej skupienia.

Wiecie, te kolorowe jajka, pudełeczka lub inne paczki z niespodzianką, które można kupić na stacji benzynowej, w markecie, w Action czy Pepco. Dzieci dostawały zawrotu głowy, otwierając je – a później drobiazgi walały się wszędzie, łamały, gubiły i kończyły jako śmieci.

Nie było jej dużo, ale jednak – pojawiły się pistolety na kulki, plastikowe miecze, karabin z dźwiękiem i wyrzutnia piankowych nabojów. Początkowo do zabawy w policjantów i złodziei, ale bałam się, że zaraz chłopcy zaczną bawić się w wojnę.

To przy obecnej sytuacji politycznej na świecie trochę mnie przeraża. Dlatego był to dla mnie jasny sygnał: to nie są zabawki, które uczą empatii, współpracy czy szacunku do drugiej osoby. Zniknęły i nie wrócą.

Zestawy typu "kuchnia z 50 akcesoriami", "garaż z 30 samochodami", "farma z milionem zwierzątek". Dzieci bawiły się nimi przez chwilę – ale później spędzałam godziny, zbierając rozsypane elementy. Zostawiliśmy kilka ulubionych figurek i stworzyliśmy własne mini-zestawy z ograniczoną liczbą rzeczy. Mniej znaczy więcej.

Nie mam nic przeciwko bajkom, ale odkąd dzieci dostały tablet dla siebie, zaczęły się ciągłe pytania: "Czy mogę teraz grać?", "Ile jeszcze on będzie grał? Teraz moja kolej. I wieczne kłótnie o to, kto ile grał i kogo teraz kolej.

Postanowiłam: w naszym domu dzieci mogą oglądać tylko bajki na telewizorze, o konkretnej porze. Jest też PlayStation, ale ono w ogóle jest włączane tylko w weekendy i pod nadzorem taty przez kilkadziesiąt minut. Koniec z "osobistym ekranem" był krokiem w stronę większego spokoju.

Czasem wyglądały jak superbohaterowie, ale miały przerażające twarze, ogromne miecze, czarne peleryny i złowrogie głosy. Dzieci bawiły się nimi głównie w niszczenie wszystkiego. Ostatecznie pożegnaliśmy je bez żalu. Słyszałam od ekspertów, że w wieku przedszkolnym bohater powinien raczej wspierać niż straszyć.

Prawie nikt ich nie używał, ale nie było odważnych, żeby je wyrzucić. Bo to prezenty, bo się jeszcze przydadzą, bo potrzebne synowi do jakiejś konkretnej zabawy... Postanowiliśmy wspólnie z dziećmi posegregować te rzeczy – część oddaliśmy, część zutylizowaliśmy. Teraz każdy syn ma jedno pudełko na "swoje skarby" – i to działa.

Czy dzieci tęsknią za tymi zabawkami? Nie. Czy są szczęśliwsze? Może nie zawsze, ale na pewno są bardziej skupione, częściej bawią się razem i – co dla mnie ważne – częściej sięgają po swoją wyobraźnię niż po plastikowe gadżety.

Czasem mniej naprawdę znaczy więcej. I warto zaufać swojej intuicji, nawet jeśli wydaje nam się, że inne dzieci wszystko mają i nasze tez powinny. Ty najlepiej wiesz, co dobre dla twojego dziecka, zaufa intuicji.