Pytanie przy grillu mnie rozwaliło. Tak wychowujemy dzieci, które wylądują na kozetkach

Zastanawiam się od wczoraj, czy w ogóle powinnam pisać o tym wszystkim, co się wydarzyło w trakcie rodzinnej majówki. Może niepotrzebnie wkraczam w temat, który nie dotyczy mnie bezpośrednio. Ale po tym, co zobaczyłam, nie mogę przestać o tym myśleć. To nie była duża sprawa, a jednak coś w niej było tak niepokojącego. Grill jak grill, jak to zwykle bywa w przypadku rodzinnych spotkań.

Kiełbaski, sałatki, dzieci biegające po ogrodzie, śmiech, rozmowy. Nic nadzwyczajnego. Maja, córka mojej kuzynki, zaczęła przeszukiwać stół wzrokiem. Zatrzymała się na talerzu z grillowaną kiełbasą, potem na chlebie. – A nie ma tu czegoś bez glutenu? – zapytała nastolatka, córka mojej kuzynki, zerkając z niechęcią na grillowane kiełbaski i kromki chleba.

– Kochanie, przecież mówiłaś, że dziś robisz wyjątek – zaczęła ją uspokajać matka. – Ale jeśli nie chcesz, to zaraz ci coś przyniosę z auta. Mam hummusik i te twoje chrupki z komosy.

Reszta gości się zajadała, śmiech i rozmowy niosły się po ogrodzie. Wszyscy byli zrelaksowani, poza Mają, która siedziała z miną, jakby ją tam za karę przywieziono, i jej mamą, która chodziła koło niej jak kelnerka w pięciogwiazdkowej restauracji.

Nie tylko o te chrupki chodzi. Bo chwilę później usłyszałam ich wymianę zdań:

– Majeczko, pomożesz pozbierać talerze z ogrodu? – zagadnęła ją po posiłku matka.

– Mamo, muszę? – zapytała, jakby właśnie ktoś ją chciał zapisać na misję kosmiczną.

– A jesteś zmęczona? Bo jeśli tak, to nie musisz – odpowiedziała kuzynka. I to był moment, w którym szczęka mi opadła. Bo nie chodzi o to, że nastolatka nie pomogła. Tylko że potrzebowała na to pozwolenia. I że usłyszała od matki przyzwolenie, bo "to nie jej obowiązki".

Zastanawiam się, jakim dorosłym będzie Majka. Jak zareaguje, kiedy pierwszy raz ktoś jej powie: "Zrób to, nie pytaj". Kiedy będzie musiała zjeść coś, co nie jest eko, bio i bezglutenowe. Kiedy będzie musiała sama zdecydować, czy wstać z kanapy i coś zrobić, nawet jak jej się nie będzie chciało.

To nie hejt. To lęk. Lęk, że z nadmiaru troski hodujemy dzieci, które w dorosłość wejdą z rozpiską suplementów i z planem terapii. Nie mam nic przeciwko uważności na potrzeby dziecka. Ale kiedy widzę, jak czternastolatka reaguje na proste prośby od dorosłych, to myślę sobie, że coś poszło nie tak. I że życie, którego nie da się rozplanować w arkuszu kalkulacyjnym, może Maję kiedyś bardzo zdziwić. A potem będzie już tylko: kozetka, terapeuta i pytania: "Czemu nikt mnie nie przygotował do życia?", "Czemu nikt nie powiedział, że nie zawsze będzie różowo?".