Wychowujemy pokolenie rozpaskudzonych dzieci. Sytuacja w sklepie pokazuje, co poszło nie tak

Ostatnio przeglądałam Threadsa i natknęłam się na pewien post, który napisała pewna użytkowniczka. Opisała ona dość nietypową sytuację, która miała miejsce w sklepie. Była świadkiem, jak dziecko, mające około 5 lat, bawiło się piszczącą zabawką z witryny. Cała sytuacja wydarzyła się w kolejce i trwała przez dobre 5 minut. Co się tam konkretnie stało?

"Sytuacja w sklepie: Kolejka 8-10 ludzi. Dziecko jednej z Pań bawi się piszczącą zabawką z witryny (ma około 5 lat). Wszyscy się przyglądają. Trwa to około 5 min. Mama dziecka bez reakcji. W końcu kasjerka nie wytrzymuje i zwraca uwagę: Proszę się nie bawić zabawką z witryny. Cisza. Dziecko przestaje to robić. Moje pytanie: Dlaczego mama dziecka nie zwróci uwagi takiemu dziecku? Czy tylko ja uważam, że to trochę brak szacunku do innych?".

Kobieta była bardzo sfrustrowana tym, co widziała. Jedna z użytkowniczek napisała, że sama ma dziecko i ma dość ciągłej nagonki na maluchy.

"Mam już cholernie dość tego, że wszędzie wszystkim przeszkadzają dzieci. Mam 1,5-rocznego syna, który obecnie jeszcze ma jakiś kryzys, z którym nie mogę sobie poradzić i normalnie już boję się z nim wyjść z domu, bo jak zacznie płakać, to będzie wszystkim przeszkadzał. Chyba mam się zamknąć w domu i nie iść nawet na plac zabaw, bo tam też nagle dzieci przeszkadzają dorosłym. Wymagacie kontrolowania emocji i zachowań od dzieci, kiedy wielu dorosłych tego nie potrafi!".

Inna użytkowniczka powiedziała, że rozumie postawę matki, bo sama czasami "się wyłącza" z przebodźcowania.

"Jako mama, czasami jestem tak przebodźcowana, że się 'wyłączam'. Nie mam problemu, jeżeli ktoś mi (w sensowny sposób) zwraca uwagę. Gdy w ciągu dnia powtarzasz setki razy 'odłóż, nie ruszaj, odejdź', łatwo jest stracić czujność".

Pojawiły się też głosy, które nie rozumiały, dlaczego ktoś uważał taką sytuację za problem:

"Tak ciężko wystać w kolejce 5 minut przy piszczącej zabawce?".

Były i takie komentarze, w których próbowano znaleźć inne wyjaśnienie:

"Jak beznadziejne życie muszą mieć ludzie, by oceniać innych w tak błahych sprawach? Może ta mama była zamyślona, może ma drugie dziecko albo męża w szpitalu, może straciła właśnie pracę albo dostała awans i teraz zastanawia się nad przyszłością tak intensywnie, że nie zwróciła uwagi na kilka minut hałasu? Może właśnie dowiedziała się, że jest w ciąży albo że ma raka piersi i ma mętlik w głowie? A może cokolwiek innego?".

Nie zabrakło również komentarzy od matek, które potrafiły wyjaśnić, dlaczego taka sytuacja nie zawsze jest wynikiem braku wychowania:

"To ja się wypowiem jako mama. Czasami my jesteśmy tak przebodźcowane. I przyzwyczajone, że zwyczajnie (serio) tego nie słyszymy. Jedna lekka uwaga i ją przepraszam po stokroć, bo serio po prostu odpłynęłam".

Sytuacja w sklepie, o której napisała użytkowniczka Threadsa, nie jest jednoznaczna. Z jednej strony, może być wkurzające, kiedy dziecko hałasuje w publicznym miejscu, a rodzic nie reaguje. Z drugiej strony, nie można zapominać, że wychowywanie dzieci to niełatwa sprawa. Czasami matki są po prostu zmęczone, przeciążone obowiązkami, a każda drobnostka staje się ciężarem, który trzeba zignorować, by przetrwać kolejny dzień.

Osobiście uważam, że warto reagować, ale nie zawsze trzeba to robić w sposób stanowczy. Może wystarczy delikatnie poprosić o ciszę, bez niepotrzebnych emocji. Dzieci, szczególnie w tym wieku, nie zawsze zdają sobie sprawę z tego, jak ich zachowanie wpływa na innych. Matki też bywają zmęczone i czasem naprawdę nie zauważają, że ich dziecko hałasuje.

Warto więc okazać trochę więcej zrozumienia i cierpliwości, bo każdy z nas ma swoje trudne dni. W takich sytuacjach wystarczy okazać więcej empatii – zarówno w stosunku do dziecka, jak i matki.

A co wy o tym sądzicie?