Dzieci są nieobliczalne i nieprzewidywalne. Ich pomysłowość i kreatywność potrafią zaskoczyć. Czasami jesteśmy pod wrażeniem i pękamy z dumy, innym razem zastanawiamy się: "O co tak naprawdę im chodzi?". Słowa, które moja koleżanka usłyszała od syna, wywołały w niej konsternację. Tylko czekała na dalszy rozwój wydarzeń.
Maluchy to mistrzowie od niezręcznych pytań. I co najlepsze, wiele z nich zadają w najmniej odpowiednim momencie. W kolejce do kasy, w zatłoczonym autobusie czy w poczekali u lekarza, gdzie panuje niezręczna cisza. Niektóre padają w zaciszu domowym, co nie zmienia faktu, że też potrafią wbić w ziemię.
W miniony weekend zorganizowałyśmy babskie spotkanie. Nie widziałyśmy się wieki, nie mogłyśmy się nagadać. Choć plotkowałyśmy dobrych kilka godzin to i tak mam wrażenie, że nie poruszyłyśmy wielu spraw. Trzeba to będzie nadrobić, stwierdziłyśmy jednogłośnie.
Nie wiem, skąd, jak i dlaczego, ale nawet podczas tych naszych spotkań, które w teorii powinny być chwilą oddechu od rodziny i domowych obowiązków, wciąż rozmawiamy o dzieciach. To one, no i jeszcze może mężowie/partnerzy, są tematem numer jeden.
Z pomysłów naszych dzieci śmiałyśmy się do rozpuku. Momentami nie mogłyśmy powstrzymać łez. To, co wymyślają, jakie tematy zgłębiają i jak postrzegają świat te małe istoty, chyba nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać. Nie każdej z nas było jednak do śmiechu. Patrycja opowiedziała historię, która w pierwszym momencie zamroziła nam krew w żyłach.
– Dziewczyny, ostatnio Tymek zadał mi takie pytanie, że zamarłam. Odebrało mi mowę, nie wiedziałam, co nim kieruje – opowiadała Patrycja.
– Wyobraźcie sobie taką sytuację. Przygotowuję obiad, a nagle do kuchni z prędkością światła wpada mój syn. "Mamo, muszę cię o coś ważnego zapytać. Czy ty z tatą nie moglibyście się rozwieść? Tak bym raz mieszkał z tobą, a raz z nim?" – powiedział. Aż łyżka wypadła mi z ręki. Stanęłam jak słup soli i próbowałam zrozumieć, o co mu chodzi.
Może coś usłyszał, źle zinterpretował. Może wkradło się jakieś nieporozumienie. No nic takiego nie przyszło mi do głowy. Nie mogłam przypomnieć sobie żadnej niepokojącej sytuacji. Nie wiedziałam, co jest grane – kontynuowała.
Żadna z nas nie odezwała się ani słowem. Nie wiedziałyśmy, jak dalej potoczy się ta cała sytuacja. W pierwszej chwili pomyślałam, że Patrycja ma może jakieś problemy w małżeństwie, które zauważył jej syn. Może dzieje się coś, o czym chciałaby z nami porozmawiać, a ta historia jest tylko wstępem.
Opowiadała dalej. – Usiedliśmy w pokoju i zaczęliśmy spokojną rozmowę. Nie chciałam wywierać na nim żadnej presji, bo nie wiedziałam, co go skłoniło do zadania takiego pytania. Z jednej strony nie miałam powodów do obaw, nasze małżeństwo jest niemalże idealne, ale z drugiej, przecież musi być jakaś przyczyna. Może coś zobaczył, usłyszał, ktoś mu coś powiedział.
Nie zgadniecie, co nim kierowało! "Mamo, bo jak byście się z tatą rozwiedli, to dostawałbym dwa prezenty na urodziny" – powiedział, a ja odetchnęłam z ulgą.
Z jednej strony chłopiec sprytnie to wykombinował, ale z drugiej, takie sytuacje pokazują, jak dzieci są nieświadome pewnych spraw. Syn Patrycji w tym roku skończy 6 lat, nie jest już maluchem, dla którego słowa rozwód czy rozstanie są czymś abstrakcyjnym. Rozumie coraz więcej spraw i potrafi wyciągać wnioski. I choć może ten podwójny prezent urodzinowy miał być formą żartu, to mimo wszystko dziwi mnie, że dzieciom takie pomysły przychodzą do głowy.
Dołącz do zamkniętej grupy rodziców na Fb! Tu rozmawiamy i wygrywamy nagrody.