Słowa dziecka z parku złamały mi serce. Nie mogę przestać myśleć o tym chłopcu

Pewna kobieta opisała na platformie Quora sytuację, która spotkała ją podczas wizyty w parku. Autorka postu, Abigail Anna Israel, napisała, że była tam ze swoimi dwoma synami, którzy wtedy mieli po 5 i 6 lat. "Pamiętam, że dawałam im przekąski i kibicowałam im, kiedy pokazywali mi swoje wygłupy z cyklu 'patrz, co umiem!'", zaczęła swoją opowieść kobieta. Jak sama zauważa, nie było to nic szczególnego – ot, zwykły dzień w parku.

W pewnym momencie do Abigail podszedł chłopiec wyglądający na rówieśnika jej synów. "Dlaczego jesteś dla nich taka miła?", zapytał ją. Odpowiedziała, że to dlatego, że to jej dzieci i że je kocha. "Czy zawsze jesteś dla nich taka miła?", chciał wiedzieć chłopiec. "Tak, bo jestem ich mamą", powiedziała. 

Wtedy chłopiec wyraźnie posmutniał, uścisnął kobietę i pobiegł sobie. "Wciąż się za niego modlę", zakończyła swoją historię Abigail.

Możemy tylko się domyślać, że chłopiec na co dzień nie doznawał takiej troski i miłości, jakie zaobserwował u Abigail. A być może był właśnie po kłótni z rodzicami? Tego się nie dowiemy, ale trudno dziwić się autorce posta, że wciąż myśli o tym spotkaniu.

Dzieci za normę przyjmują to, co obserwują w swoich domach i czego doświadczają od własnych rodziców. Dobitnie mówiła o tym prowadząca rodzinny dom dziecka Barbara Chruślińska: – Pierwsze przesłuchania naszych dzieci: kto cię bił, a kto u was pił, a co pili: wódkę czy wino, a kupowałeś, co kradłeś? – opowiadała. 

Przez jej dom przewinęło się ponad 90 dzieci z przemocowych rodzin. Jedne z pierwszych pytań, które zadawały Basi to: – W jakich sytuacjach mnie wujek bije? – Wszystko dlatego, że innego życia nie znają. – Muszą sobie ten świat zdefiniować na nowo i jak mówię, że wujek nie bije, to myślą, że coś jest nie halo z nami – mówiła Basia. 

Historia Abigail o smutnym chłopcu z parku przypomniała mi też o innym zdarzeniu. Pamiętam, jak moja córka, wtedy może miała 6 lub 7 lat, poprosiła mnie kiedyś: – A czy mogłabyś do mnie mówić tak miło jak do nich?

Akurat przebywałyśmy z moimi znajomymi, a ja coś powiedziałam do ich dzieci. Coś całkiem zwyczajnego – może zapytałam, jaką bajkę lubią albo jak im się podobało na wakacjach. A może tylko zaproponowałam im coś do picia lub jedzenia? Nie pamiętam.

Pytanie córki uzmysłowiło mi jednak, że rzeczywiście na co dzień, w pośpiechu i wśród codziennych obowiązków, być może za rzadko znajduję czas, by przystanąć i okazać własnemu dziecku wystarczające zainteresowanie. Na pewno też używam innego tonu, przecież nie muszę zdobywać sympatii własnych dzieci, prawda?

Takie historie jak ta o chłopcu z parku czy – niestety – o mojej córce, mogą nam, rodzicom, pomóc. Bądźmy zwyczajnie mili dla swoich dzieci. Tak na co dzień, zawsze, nie tylko od święta.