7 cech dziecka o wysokim IQ. Już nie będziesz się zamartwiać, że ma mało przyjaciół

1. Bez tupania nóżką

Osoby ponadprzeciętnie inteligentne cechuje niezwykłe opanowanie, nawet w sytuacjach stresowych. Już jako dzieci rzadziej niż rówieśnicy krzyczą, tupią i rzucają się na podłogę. Dziecko od bardzo wczesnych lat daje sobie wytłumaczyć wiele rzeczy i przyjmuje logiczne argumenty.

Oczywiście, że bywa mu smutno, kiedy odmówisz włączenia bajki czy dania słodyczy, ale jego reakcje nie przypominają tych z memów. Rodzice dzieci z wysokim IQ zwykle nie wiedzą, o co chodzi z buntem dwulatka, czy czterolatka. W ich domu panuje zdecydowanie spokój i... rozgardiasz.

2. Nie ma czasu na sprzątanie

Inteligentni już od najmłodszych lat rozpoczynają poszukiwanie pasji, sprawdzają, jak działa ich otoczenie, jak skonstruowany jest świat i szybko znajdują łatwiejsze sposoby na osiągnięcie celu. Dzieci szybciej od rówieśników rozumieją, że jeśli podsuną krzesło do szafki, to sięgną do wyższej półki.

To ich poznawanie świata ma swoją cenę, bo kreatywność idzie w parze z nieładem, który po tych badaniach zostawiają. Zupełnie jakby nie miały czasu sprzątać, bo gdzieś tam woła je kolejna zagadka. Muszę zająć się rozwikłaniem jej natychmiast, a potem kolejnej i kolejnej...

3. Jesteś inny? To fajnie!

Osoby z wyższym IQ zupełnie nie zwracają uwagi na to, że ktoś jest inny od nich. Kolor skóry, orientacja seksualna, widoczne schorzenia - dla nich zupełnie nie istnieją. Liczy się tylko to, jakim ktoś est człowiekiem. Dlatego nie zdziw się, jeśli twoje dziecko opowie ci o nowym koledze, jakie ma zainteresowania, co lubi jeść na obiad, a zupełnie przemilczy fakt, że porusza się na wózku inwalidzkim.

Wysoki poziom inteligencji idzie w parze z tolerancją. Dla tych dzieciaków wyśmiewanie kogoś czy wytykanie palcem jest zupełnie niezrozumiałe. Nie potrafią sobie tego wytłumaczyć, dlaczego ktoś mógłby celowo ranić drugiego człowieka, tylko dlatego, że ten się od niego różni.

4. Nie są egoistami

Osoby o niskim IQ robią wokół siebie dużo hałasu i ciągle powtarzają "ja, ja, ja", jak twierdzi Russell James badacz z Texas Tech University, ten problem nie występuje u osób o wysokim IQ. Dzieci już od najmłodszych lat potrafią postawić się w sytuacji innych. Pocieszają płaczącego kolegę, oddaję młodszemu rodzeństwu zabawkę, kiedy to wpada w rozpacz.

Łatwiej się wzruszają, płaczą na bajkach i smucą się, kiedy widzą łzy rodzica. Empatia w ich wykonaniu jest nie do opisania. Często marzą, żeby adoptować wszystkie psy ze schroniska, przypominają rodzicom o zbiórkach charytatywnych organizowanych w szkole czy przedszkolu. Czują wręcz przymus pomagania.

5. Potrafią przyznać się do błędu

Słodkie "przeplasiam, że ksycałem" z ust dwulatka potrafi rozczulić każdego. Dzieci o wysokim ilorazie inteligenci potrafią przyznać się do błędu i są szczere. Nie kłamią, bo rozumieją, że to nie rozwiązuje problemu. Kiedy kogoś zranią, wiedzą, że powinny to naprawić, czują wręcz wewnętrzny przymus.

Umiejętność ta zostaje z nimi na całe życie. Bo wiedzą, że na przyznaniu się do błędu nie stracą. Mniej inteligentni często opierają swój obraz w oczach innych na pozorach. Przyznanie się do błędu stanowi dla nich ryzyko, bo jeśli legnie jakiś filar tego fałszywego obrazu, może runąć cała reszta.

6. Zamykają się w jaskini

Czasem może się wydawać, że dziecko patrzy w przestrzeń zupełnie bezmyślnie, nie słyszy, kiedy do niego mówisz, jakby myślami było zupełnie gdzie indziej. I trochę tak jest, bo wybitne jednostki prowadzą bardzo bogate życie wewnętrzne. Znikają w swoim pałacu myśli, gdzie "układają" zebrane dane.

Co ciekawe lepiej pomaga im to także zrozumieć działanie mechanizmów, z którymi mają do czynienia po raz pierwszy. Bo np. zupełnie nowe urządzenie bazuje na połączeniu kilku mechanizmów, które znają z 5 czy 10 przeanalizowanych. Wystarczy więc to powiązać.

7. Mają mało przyjaciół

Rodzice często się martwią, kiedy ich dziecko nie jest szczególnie towarzyskie, nie chce spędzać czasu z kuzynostwem, czy dzieckiem sąsiadów. Ma jednego czy dwóch kolegów i to wydaje się zupełnie mu wystarczać. W istocie tak właśnie jest.

Dziecko bardzo szybko odkrywa, z kim może porozmawiać na podobnym poziomie intelektualnym i staje się lojalnym i oddanym przyjacielem tej osoby. Nie traci czasu na przelotne i nic nieznaczące relacje. Dzięki tej "selekcji" może skupić się na tych, którzy są dla niego naprawdę ważni.