Ludzie, czy wy zdziczeliście w tej izolacji? Naprawdę przeszkadza wam śmiech dziecka w kawiarni?

Wychodzimy z dziećmi

Nikola przyznaje, że stara się najczęściej jak to możliwe zabierać dzieci do restauracji, kawiarni, sal zabaw i w inne miejsca publiczne. Bo o i ile 8-letnia córka pamięta, jak wyglądało życie przed pandemią, tak półtoraroczny syn nie zna tamtej rzeczywistości.

Kobieta dodaje, że często po odwiezieniu do szkoły córki, zatrzymuje się w pobliskiej kawiarni na śniadanie. "Ostatnio tam, gdzie chodzimy od wielu miesięcy, spotkała mnie bardzo nieprzyjemna sytuacja" - wspomina i nie kryje rozczarowania zachowaniem zarówno klientów, jak i obsługi.

Najlepsze naleśniki

"Pokażcie mi półtoraroczne dziecko, które nie ucieszy się na widok porcji naleśników z bitą śmietaną i owocami. Synek radośnie popiskiwał między kolejnymi kęsami, popędzał mnie po swojemu, żeby dawać mu kolejne kawałki naleśnika. Wiem, że jest głośny, ale ma półtora roku, więc można chyba być nieco bardziej wyrozumiałym" - pisze Nikola.

"Pierwsza odchrząknęła kobieta siedząca za moimi plecami, odwróciłam się i przez ramię zobaczyłam zniesmaczoną minę. W tym czasie Wiktor już krzyczał, że chce mniami. Jej wzrok był karcący, zupełnie, jakby wszystkie inne maluchy na świecie jadały w zupełnej ciszy" - zwierza się zasmucona mama.

Najgorsza obsługa

Wiktor, jak to małe dziecko, zupełnie nie dostrzegł wzroku kobiety z sąsiedniego stolika. Nie zauważył też pewnie, że młody mężczyzna w garniturze, przywołał kelnera i zażądał znalezienia dla siebie stolika na uboczu, żeby nie słuchać "tych krzyków i mlaskania".

"Kiedy za panem w garniturze podreptały trzy inne osoby, ktoś zapytał kelnera, czy nie lepiej przesadzić mnie i dziecko, zamiast zapracowanych ludzi z laptopami, skoro to ja i moje dziecko jesteśmy problemem. Problemem! Uwierzycie?" - denerwuje się Nikola.

"Kelner spojrzał na mnie, szukając w moich oczach zrozumienia. Niedoczekanie! Przecież Wiktor nie obrzuca tych ludzi jedzeniem, nie przewijam go na stoliku, nie robimy nic zdrożnego. Przychodziłam do tej kawiarni trzy razy w tygodniu, zamawiałam śniadanie, kawę, często brałam ciastka na wynos. Czas przeszły, bo moja noga tam więcej nie postanie" - przyznaje Nikola.

Całkiem zdziczeliście?

Młoda mama przyznaje, że poczuła się niemile widzianym gościem. "Co tu dużo mówić, potraktowali nas jak jakąś dzicz. A przecież Wiktor nie robił nic złego. To kawiarnia, a nie droga restauracja czy kościół, żeby oburzać się, że śmiech dziecka przeszkadza w posiłku, albo duchowym przeżywaniu czegoś. No, chyba że ktoś kontempluje w ciszy nad tanim americano, to przepraszam" - ironizuje kobieta.

Nikola nie ukrywa, że ma wrażenie, że to nie z jej dzieckiem, ale właśnie z innymi ludźmi w czasie pandemicznej izolacji stało się coś złego. "Opamiętajcie się, bo ja mam wrażenie, że wy na tych home office zdziczeliście. Zapomnieliście już, że dzieci to czysta niepohamowana radość? Że sami nimi byliście?" - pyta retorycznie autorka listu.

Dzieci w przestrzeni publicznej

Czytając list Nikoli, czy wcześniej historię Oli, trudno nie odnieść wrażenia, że w XXI wieku dzieci w przestrzeni publicznej nie są mile widziane. Nie mówimy tu o biegającej między stolikami gromadzie kilkulatków, ale o dziecku, które cieszyło się ze smacznego śniadania.

Co i rusz trafiają się głosy, że karmienie piersią w miejscach publicznych spotyka się ze społecznym potępieniem, ale jedzenie naleśników? Może to wcale nie chodzi o formę posiłku, tylko o samą obecność dzieci? Rzeczywiście, tak ciężko znieść, że maluch się śmieje, czy nieco zbyt głośno mówi "mniami"?