Reklama.
Reklama.
Reklama.
To spędzało mi sen z powiek. Czy drugie dziecko pokocham równie mocno jak pierwsze?
Iza Orlicz
30 marca 2021, 11:38·3 minuty czytania
Publikacja artykułu: 30 marca 2021, 11:38Gdy przychodzi na świat dziecko, staje się ono centralnym punktem naszego życia. Z zachwytem patrzymy jak śpi, je, czekamy na pierwszy jego uśmiech. Czujemy, że nikogo wcześniej nigdy tak nie kochaliśmy i już nie pokochamy. "Moja córka ma 6 lat, długo była jedynaczką. Teraz jestem na początku drugiej ciąży i choć wiem, że to brzmi głupio, martwię się, czy drugie dziecko pokocham tak samo mocno jak pierwsze”.
Reklama.
Gdy po raz pierwszy zostajemy rodzicami, wszystko nas zachwyca – jesteśmy dumni z każdej nowej umiejętności naszego maluszka, choćby to było przekręcanie się z pleców na brzuszek. Cieszy nas pierwszy uśmiech, potem stawiane przez dziecko kroki, pierwsze słowa lub powiedzonka, z których śmiejemy się do rozpuku.
Czy nawiążę silną więź?
– Moja córka była bardzo wyczekanym dzieckiem, długo się o nią staraliśmy. Teraz ma 6 lat, a ja jestem na początku drugiej ciąży. I choć wiem, że to brzmi głupio, martwię się, czy drugie dziecko pokocham tak samo mocno jak pierwsze” – mówi Agnieszka, moja koleżanka. I przyznaje, że stresuje ją przede wszystkim myśl, czy uda jej się z drugim dzieckiem nawiązać tak silną więź jak z pierwszym.– Hania długo była jedynaczką, mamy mnóstwo super wspomnień, np. ze wspólnych wyjazdów i wycieczek, swoje rytuały i małe tajemnice. Czy z drugim maluszkiem będzie podobnie? Z jednej strony bardzo się cieszę, że udało mi się zajść w drugą ciążę, ale zastanawiam się, jak bardzo zmieni się nasza rodzina – dodaje Agnieszka.
Czy to problem odosobniony? Gdy pytam inne znajome, jak to było w ich sytuacji, to prawie każdej towarzyszył większy lub mniejszy lęk o miłość do drugiego dziecka. Zwłaszcza gdy różnica między dziećmi miała wynosić kilka lat.
Wstydziłam się, że tak myślę
– Mój syn miał 5 lat, gdy okazało się, że jestem w ciąży z kolejnym dzieckiem. Tym razem miałam urodzić córkę. Zaczęłam się irracjonalnie martwić, czy dam sobie radę, bo ja zawsze byłam typem chłopczycy i zawsze marzyłam o tym, by mieć synów. Jakoś te chłopięce zabawy i męski świat jest dla mnie prostszy i łatwiejszy do ogarnięcia.Pojawił się strach i pytanie: "Czy ja pokocham tę malutką, tak jak mojego synka?”, ale o moich rozterkach nie mówiłam nawet mężowi, bo… zwyczajnie wstydziłam się, że tak myślę – przyznaje Weronika, mama obecnie 9-letniego Kuby i 4-letniej Zuzi. Dodaje, że teraz, gdy którakolwiek jej znajoma ma tego typu dylematy, rozmawia z nią otwarcie.
– Przecież to nic złego, że martwimy się o nasze uczucia do drugiego dziecka. Chyba świadczy to tylko o naszej dojrzałości, o tym, że chcemy, by kolejne dziecko w rodzinie czuło się równie wyczekane i uwielbiane jak to pierwsze – mówi Weronika i przyznaje, że żadna z jej obaw nie sprawdziła się.
– Gdy tylko po porodzie zobaczyłam te małe, niebieskie oczka mojej córeczki, od razu się w niej zakochałam. Ogromna miłość i niesamowita więź przyszła sama, w sposób zupełnie naturalny. Śmieję się, że nawet, gdy w wieku 2 lat moja córka przeżyła fascynację kolorem różowym i sukienkami z falbankami, jakoś to przeżyłam. A teraz jest chłopczycą jak ja – dodaje Weronika.
Może cię zainteresować także: 5 języków miłości, w których powinieneś mówić do dziecka. Używasz ich?
Reklama.