"Jestem zwycięzcą", a zaraz... niewolnikiem swojego umysłu. Pozytywnie nie zawsze znaczy dobrze

Gdy zatem myślenie życzeniowe nie wpływa bezpośrednio na nasze życie, nie ma w tym nic szczególnie złego. Często mówi się po prostu o optymistycznym podejściu do świata i pozytywnym myśleniu.

Katatymię opisuje się jako zaburzenie psychiczne. Jej zaawansowana postać zaciera rzeczywisty obraz otoczenia, a osoba nią dotknięta zaczyna coraz bardziej i bardziej funkcjonować w swoim urojonym świecie, przestając reagować na to, co dzieje się wokół. Katatymik nie jest w stanie zaakceptować, że ktoś myśli inaczej, jest głuchy na argumenty, traci dystans i nie przyjmuje do wiadomości, że nie ma racji.

Co ważne – myślenie katatymiczne jest bardzo często spotykane i nie oznacza od razu choroby. Jest również naturalnym etapem rozwoju, dlatego nie powinno niepokoić u dzieci do 7. roku życia (nie ma sensu martwić się, że nasza pociecha wierzy w Świętego Mikołaja, nawet po tym, jak przyłapała rodziców na podkładaniu prezentów).

Myślenie życzeniowe i katatymię często stosuje się jako określenia zamienne. Jednak psychiatra prof. Tadeusza Bilikiewicza zaznacza, że to drugie oznacza zaburzenie znacznie poważniejsze. Upraszczając, można powiedzieć, że katatymia jest myśleniem życzeniowym, ale myślenie życzeniowe nie zawsze jest katatymią.

Fantazjowanie, marzenie, wyobrażanie sobie sukcesów, pozytywne myślenie pomimo porażek nie wymaga interwencji specjalisty. Warto jednak obserwować taką osobę, bo stan ten może się pogłębiać, doprowadzając do irracjonalnych, a także zwyczajnie niebezpiecznych zachowań. Wtedy warto skorzystać z pomocy psychiatry.