Włączasz drzemki, gdy dzwoni budzik? To zamach na twój układ nerwowy i hormonalny

8 godzin snu dla przeciętnego dorosłego człowieka to luksus – tak długo śpimy rzadko, a 38 proc. z nas nigdy! Badania przeprowadzone na 2 000 Brytyjczyków pokazały, że średnio przesypiamy 6 godzin i 19 minut każdej nocy. To za mało – minimum dorosły człowiek powinien spać 7 godzin codziennie. Mniej oznacza ciągłe niedospanie i niebezpieczne drzemki.

Eksperci ze Sleep Clinic Services odkryli, że nagłe przebudzanie, ponowne zasypianie i znów gwałtowne wyrwanie ze snu to zamach na nasz układ nerwowy i hormonalny. Jak się okazuje, ciągłe przestawianie budzika na późniejszą godzinę może nasilać efekt „sleep inertia”. To stan, który zna wielu z nas i który po polsku nazywałby się „nie mów do mnie z rana”, czyli pogorszone funkcjonowanie intelektualne i emocjonalne niedługo po przebudzeniu.

Zjawisko to może występować nawet po dobrze przespanej nocy, więc nie jest to to samo, co zwykłe zaspanie czy zmęczenie. „Sleep inertia” utrzymuje się od 15 do 30 minut po przebudzeniu, pod warunkiem, że nie fundujemy sobie drzemkowego maratonu!

Osoby, które nie wstają po pierwszym dzwonku budzika, lecz zasypiają i budzą się wielokrotnie wyrywane ze snu, przykrego otumanienia intelektualno-emocjonalnego mogą doświadczać od 2 do 4 godzin po wstaniu z łóżka! Udowodniły to badania przeprowadzone w bostońskim szpitalu Brigham and Women’s Hospital.

Dlaczego tak się dzieje? Chodzi o to, że gdy wciskamy przycisk „drzemka”, oszukujemy nie tylko siebie samych, ale i nasze ciało. Mózg sądzi, że może spokojnie ponownie zapaść w głęboki sen, więc zaczyna się produkcja hormonów odpowiedzialnych za sen. Tymczasem po 10 minutach znów słyszymy piskliwe dźwięki budzika i dostajemy uderzeniową dawkę kortyzolu – hormonu stresu.