Szymek nie mógł dostać się do pociągu. Ta historia obnaża tragiczny poziom empatii w Polsce

Na facebookowej stronie "Chcemy całego życia" pojawiła się historia, która obnaża tragiczny poziom empatii, informacji i warunków pomocy dla niepełnosprawnych w polskim PKP, z jakim zderzyła się mama chłopca.

Tam kasjerka poinformowała ją, że są jeszcze bilety w promocyjnej taryfie, ale ich koszt wynosi 630 złotych. – Przełknęłam ślinę i pytam, czy to na pewno jest najkorzystniejsza oferta, bo mój przejazd z synem jest objęty zniżką. Nie wiem teraz dokładnie jaką, ale czy nie będzie taniej, jeśli kupimy bilety poza promocją? Pani popatrzyła w stronę koleżanki i spytała: "Krysiu, na 78% nie będzie taniej?" No nie, to będzie najkorzystniejsza oferta – pisze pani Alicja. Dopytywaniem kasjerka była wyraźnie znudzona i przekonywała, że przedstawiła klientce najbardziej przyjazną finansowo opcję.

Pani Alicja z bólem serca kupiła bilety za 630 zł i uzyskała informację w sprawie pomocy asystenta, który miałby wnieść wózek z 28-kilogramowym dzieckiem na pokład pociągu. Miała się z ową asystą skontaktować najpóźniej do 48 godzin przed planowanym wyjazdem.

Po przyjeździe do domu zadzwoniła pod wskazany numer asysty i tknięta przeczuciem, zapytała ponownie o koszt biletów; nie chciało jej się wierzyć, że kosztowały aż 630 zł. Miała rację – poinformowano ją, że powinna była zapłacić 31 złotych (na odcinku krajowym) i 19 Euro (na odcinku niemieckim). Dowiedziała się jednak, że zakupione wcześniej bilety są bezzwrotne i nie podlegają wymianie.

Jako że nie uzyskała pomocy od żadnej z osób, która "zawiaduje tą niefrasobliwą obsługą", zakupiła tańszy bilet i poprosiła o formularz reklamacyjny na bilet zakupiony wcześniej.

Po godzinie do pani Alicji zadzwonił telefon z infolinii ICC. Okazało się, że cały formularz na nic: w trakcie rozmowy, kiedy "okazało się", że Szymek nie będzie w stanie sam zejść z wózka i – nawet podtrzymywany przez obsługę – wejść po schodkach, pani poinformowała panią Alicję, że pomoc nie może zostać udzielona. Według przepisów drużyna nie może podnosić osoby będącej na wózku i wnosić jej do pociągu. I basta.

– Zostawiłam otwarte zlecenie na pomoc przy wsiadaniu z nadzieją, że być może drużyna będzie na tyle empatyczna i po prostu pomoże mi wnieść młodego na pokład – pisze pani Alicja.

Potem jeszcze zerknęła na warunki reklamacji swojego pierwszego biletu. Okazało się, że żeby ją złożyć, trzeba mieć zaświadczenie o rezygnacji z biletu. Kasjerka jednak niczego takiego jej nie wręczyła – poinformowała ją, że "na te bilety nie trzeba takiego formularza, bo one są bezzwrotne", a w akcie łaski zaoferowała jedynie pieczątkę i podpis. Sprawa nie została jeszcze rozstrzygnięta.

– Pociąg podjeżdża, otwierają się drzwi do naszego wagonu, z którego wyskakuje chwatki konduktor i zanim się obejrzałam łapie za wózek i wnosi go razem ze mną do pociągu. W tym momencie drużyna już była w tunelu, nawet nie zdążyłam im podziękować... Ani zapytać, czy pomogą. Dlatego umawiać się trzeba koniecznie 48 h wcześniej, bo taki jest ruch w interesie, a zakres pomocy to asysta w przejściu pod szlabanem – komentuje pani Alicja.

W drodze do Berlina zobaczyła w toalecie...rampę do wysokościowych peronów. – Czyli jest rampa, jest w pociągu ukryta, nikt nie wie, że tam jest, nikt o tym nie informuje, nikt z tego nie korzysta, bo nie wie, pani w kasie nie wiedziała, pani na infolinii też, drużyna o tym nie wiedziała, konduktor powiedział, że sprawdzi, czy działa...– pisze mama Szymka.

- Achtung! Machen Sie frei platz, langsam, langsam. Młody już na platformie hydraulicznej zjeżdża w dół. Można? Można! Nie miałam okazji podziękować panu konduktorowi, podziękowałam panu od platformy. Jednak można zadzwonić z pociągu, wysłać taką pomoc bez 48-godzinnego zapasu – pisze pani Alicja.

Ostatnim miłym akcentem była obsługa w niemieckiej kasie – tam kasjerka od razu poinformowała mamę Szymka, że jako opiekun jedzie za darmo, a Szymon ma ulgowy bilet jak każde dziecko. Potem zaś – niepytana – zorientowała się, że może sprzedać jej jeszcze tańszy bilet. Zwróciła gotówkę, zainkasowała niższą sumę i zapytała o dodatkowe życzenia.

Powiedziała, że pomoc w asyście może zagwarantować tylko po stronie niemieckiej, ale może napisać adnotację do Gdańska. – Pomyślałam, fajnie by było, tylko czy ktoś przeczyta maila po niemiecku albo angielsku, czy wystarczą 48 h, aby to przetłumaczyć i zorganizować... Podziękowałam uprzejmie, jakoś sobie poradzę – pisze pani Alicja.

Ochrona była, ale na drugim końcu peronu. Spotkaliśmy się po wejściu do tunelu. Zapytałam, czy to nie oni mieli nam pomóc? Pani w mundurze straży ochrony kolei odpowiedziała, że nie i że są tu przypadkowo... – pisze mama Szymka.

I przywołuje słowa posłanki Krynickiej (PiS). – Te strzelnice, Obrona Terytorialna, te ławeczki, to wszystko jest też dla osób niepełnosprawnych – powiedziała niedawno pani, która wsławia się w Sejmie brakiem empatii.

Szymek więc nie może wysiąść z pociągu, może jednak skorzystać ze strzelnicy. Brawo Polsko!