"Sieroty na bogato". Chodzą do dobrych szkół, mają najnowsze gadżety, cierpią w milczeniu

Kilka dni temu na portalu gazeta.pl ukazał się list opiekunki z przedszkola, która zwróciła uwagę na problem, który w dużych miastach na pewno nie należy do rzadkich przypadków. Dyskusja o dzieciach bogatych rodziców, podrzucanych od żłobka do opiekunki, z jednych zajęć na drugie wywołała lawinę komentarzy.

Byłam "nianią dorywczą", później zdarzyło mi się pracować w pełnym wymiarze godzin. Opiekowałam się kilkoma dziećmi w różnych rodzinach. Nieraz zastępowałam koleżanki "w ich rodzinach", więc przez kilka lat dorobiłam się kilku "swoich dzieci".

Któregoś razu zadzwoniła do mnie koleżanka i z płaczem poprosiła, bym ją zastąpiła w pracy. Myślałam, że chodzi o sprawy prywatne, więc nie dopytywałam i pojechałam na piękne strzeżone osiedle. Dopiero później powiedziała mi, że zwyczajnie nie miała już siły opiekować się rodzeństwem w wieku 3 i 6 lat, ale nie ma odwagi zrezygnować.

Było to dla mnie o tyle dziwne, że zawsze wydawało mi się, że jak już ktoś płaci niani za opiekę nad dzieckiem, to wymaga czegoś więcej niż pizza na kolację i włączenie bajek. Dzieci były wycofane, nie chciały się bawić. Młodsze jeszcze miało w sobie jakiś żar, żeby opowiadać, co się działo w żłobku, starsze przeskakiwało tylko po kanałach z bajkami, po czym zanurzyło się w świecie gry na tablecie.

Gdy przyszła pora spania zaczęły się pytania o rodziców i zwierzenia. Obce dzieci półsłówkami mówiły o tym, że tęsknią, chciałyby się przytulić do mamy, a nie do obcej dziewczyny i że "jestem fajna, ale szkoda, że nie ma mamy". Była w nich ufność, widać, że przez ten dom przewinęło się już kilka opiekunek i dzieci zaakceptowały ten fakt. Chwaliły mi się najdroższymi gadżetami i zabawkami, pokazywały markowe ubrania, jakby chciały zamanifestować, że mają wszystko. A rodzice przed wyjściem (w ramach rekompensaty?) obiecywali kolejną grę lub film na DVD.

Ale jak to zrobić z maluchem, który wie, że mama jest w pokoju obok i chce się przytulić? Jako osoba empatyczna, która na pewnym poziomie przywiązywała się do dzieci, którymi się opiekowała, nie byłam w stanie znieść ciągłego odrzucania malucha, który na tym etapie rozwoju mniej niż bajki o piesku, potrzebował czułości.

W swojej "karierze" opiekunki trafiłam na rodziców, którym zdarzało się raz na jakiś czas, że musieli zostać w pracy dłużej. Dzwonili, pytali o dziecko, co robimy, czy wszystko jest ok. Trafiłam też na takich, którzy pisali sms-a, że będą później. Wracali i nagle musieli coś jeszcze załatwić. Płacili mi, bym została, chociaż jeszcze na godzinę. Najlepiej dwie. Albo mogę wziąć dziecko do samochodu i pospacerować pod pracą, aż oni nie załatwią tego, co załatwić muszą. Najlepiej, gdyby maluch w tym czasie zasnął.

Ze swoich doświadczeń i rozmów z koleżankami-opiekunkami wiem, że w naprawdę wielu rodzinach sytuacje, że dziecko nie widziało cały dzień mamy lub taty zdarzały się kilka razy w tygodniu. Jeden chłopiec raz powiedział mi, że nienawidzi swojego taty. Innym razem kłamał, że go uderzyłam. Później przyznał, że chciał, żeby rodzice wrócili wcześniej z pracy i myślał, że jak tak powie, to przyjadą przed 19:00.

Wnioski nie będą odkrywcze. Wszyscy musimy pracować. To jasne. Potrzebujemy pieniędzy, żeby zapewnić dziecku dostatnie i szczęśliwe życie. Naprawdę, nie mam zarzutów do rodziców, którzy zostawiają malucha na 8-10 godzin z opiekunką czy w żłobku. Skoro mają taką pracę i nie mieli wyboru... Nieraz wystarczy się jednak zastanowić, co robimy z tym czasem, który zostaje nam po wykonaniu obowiązków zawodowych. Pracowałam w rodzinach, w których rodzic wracał i planował z maluchem aktywności. Przytulali się, szli na spacer czy krótką wycieczkę rowerową.

Pracowałam też w takich rodzinach, gdzie na wieczorną zmianę przychodziła inna opiekunka, bo rodzice potrzebowali jeszcze kilku godzin. Na dodatkową pracę, kolację służbową, bankiet w firmie. Nie dajmy się zwariować – super, gdy rodzice mają wieczór dla siebie, mogą wyjść do kina, teatru czy na drinka. Jednak chyba wszyscy przyznamy, że poświęcanie dwóch dni w tygodniu na dziecko to trochę za mało? I ostatecznie już wcale nie chodzi o to, czy ktoś jest "bogaty", czy "biedny", tylko o to, ile razy dziennie po prostu przytuli dziecko, lub chwilę porozmawia.

Czy oceniam rodziny, w których pracowałam? Nie. Piszę o swoich obserwacjach. Do oceniania dojdą pewnie sami. Prędzej czy później. Ja byłam od przytulania.