Jesteście ciekawi, jaki jest styl przywiązania waszego malucha? Sprawdźcie!
Styl przywiązania można określić już u dzieci rocznych lub półtorarocznych.
Człowiek jest istotą społeczną, otoczony jest ludźmi, z którymi wchodzi w różnego rodzaju relacje. Jedni wchodzą w nie szybko, budują związki trwałe na całe życie, inni nie umieją „utrzymać” przy sobie nikogo na dłużej, bywają agresywni, lub zamknięci.
Badanie przywiązania dziecka do matki
Badania prowadzone przez Johna Bowlby’ego brytyjskiego lekarza i psychoanalityka, zapoczątkowały teorię przywiązania, która to opisuje, w jaki sposób tworzy się więź między dzieckiem a jego głównym opiekunem, najczęściej mamą. Studia nad charakterem więzi pogłębiła współpracowniczka Mary Ainsworth, aranżując badanie, które polegało na tym, iż dziecko wraz z matką przychodziło do pokoju, w którym było bardzo dużych ciekawych, nowych zabawek.
Po zaadaptowaniu się dziecka do nowej sytuacji, do pokoju, wchodziła obca kobieta, której dziecko nie znało. Następnie na umówiony znak matka wychodziła z pokoju i maluch zostawał sam kobietą. Po pewnym czasie matka wracała do pomieszczenia, a kontakt między nią a dzieckiem był intensywnie obserwowany przez badaczy. Obserwowano również zachowanie dziecka, sposób eksploracji pomieszczenia i zabawek po przyjściu na badanie, jego reakcję na pojawienie się obcej osoby, następnie reakcję na opuszczenie pokoju przez matkę, aż w końcu reakcję na powrót matki. Na podstawie tych obserwacji Mary Ainsworth wyróżniła trzy główne typy przywiązania. Z czasem powstał jeszcze jeden, na szczęście najrzadziej występujący.
Style przywiązania Bezpieczny – dziecko postrzega swojego rodzica jako osobę bezpieczną, dostępną, uspokaja się wzięte na ręce, żywo reaguje, gdy rodzic wraca po nieobecności, tuli się, wycisza. Mama jest wówczas bezpieczną bazą, do której zawsze może wrócić. Dziecko reaguje stresem na separację od matki, ale cieszy się, gdy ona powraca. Jest to najbardziej powszechny i zdrowy typ przywiązania.
Unikający – Dziecko odbiera rodzica jako osobę nie zawsze dostępną, podczas jego nieobecności doświadcza bardzo silnego stresu, rozłąka jest ogromnym przeżyciem. Dziecko ma poczucie odrzucenia przez matkę, dlatego też po jej powrocie nie szuka z nią kontaktu, nie ufa jej i nie chce same radzić sobie z trudnościami.
Ambiwalentny, lękowy – Dziecko jest rozdarte, bierne i smutne, a zarazem złości się, potrafi krzyczeć, trudno je uspokoić. Często reaguje nadmiernym stresem na zniknięcie matki, a jednocześnie okazują złość i gniew, kiedy wraca. Jest zalęknione, płaczliwe i niezdolne do samodzielnej zabawy.
Zdezorganizowany – Dziecko tworzy więź w sytuacjach, kiedy doświadczało przemocy, zaniedbywania, utraty rodzica czy bliskiej mu osoby w dzieciństwie. Dziecko wówczas poszukuje bliskości matki w sposób chaotyczny, nieadekwatny. Jest niezwykle wyczulone na emocje rodzica, przejmuje nad nim opiekę, oferuje mu pocieszenie. Matka stają się pewnego rodzaju zagrożeniem dla dziecka (przemoc, zaniedbanie) i nie jest bezpieczną przystanią.
Na całe życie?
Styl przywiązania w znacznym stopniu determinuje dalsze sposoby nawiązywania relacji dziecka z innymi osobami, dlatego tak ważne jest, aby budować od samego początku bezpieczny styl przywiązania. Jeżeli jednak tak się nie stanie, istnieje szansa, że poprzez różnego rodzaju doświadczenia korygujące, ma szansę nauczyć się budować trwałe, bezpieczne relacje i związki z innymi ludźmi.
Jak to osiągnąć?
Przytulajmy nasze dziecko, okazujmy mu miłość i akceptację, rozmawiajmy z nim, zadawajmy pytania i reagujmy na wszelkie sygnały, jakie wysyła nam dziecko. Nawet niemowlę. Całkowite wsparcie da dziecku poczucie wiary w siebie i swoje możliwości.