Życie nie rozpieszcza, ty też tego nie rób. 13 wychowawczych zasad, o których zapominasz każdego dnia

“Jesteś rozpieszczona jak dziadowski bicz!” Pamiętasz takie sformułowanie z dzieciństwa? Mój dziadek mawiał tak za każdym razem, gdy namawiałam go na kolejną lalkę lub kolorowego lizaka. Cóż, zawsze mi ulegał, więc dlaczego miałam tego nie wykorzystać? Nigdy nie wiedziałam, o co mu chodzi. Teraz, gdy jestem dorosła, bardzo dobrze go rozumiem.

Dzieciaki to mali spryciarze
Kombinują i naciągają dorosłych na co tylko zechcą. Prawdziwi mistrzowie manipulacji. Później, my, biedni rodzice, uskarżamy się „Jakie to dziecko jest rozpieszczone!” Reagujemy ze zdziwieniem, zdezorientowani jak TO się w ogóle stało. Mówimy: „mały kombinator”. Trochę tak, jakbyśmy usprawiedliwiali sami siebie. My, bezsilni rodzice, tłumaczymy się, że przecież nie da się nie ulegać dziecku. Ono bardzo dobrze wie, w który czuły punkt mierzyć, aby wyjść na swoje. Tymczasem, zamiast użalać się nad przebiegłością malucha powinniśmy pochylić głowę i upomnieć siebie samych. Dziecko samo się nie rozpieszcza. Rozbestwiony maluch to tylko i wyłącznie zasługa rodziców.

Jedyne, co nas usprawiedliwia, to fakt, że psujemy dzieci z miłości
Chcemy dla nich jak najlepiej. Pragniemy, by były szczęśliwe. Staramy się, aby niczego im nie zabrakło. Szkopuł w tym, że silimy się aż za bardzo. Przedobrzamy. Zwykle trudno jest to sobie uświadomić, ponieważ granica pomiędzy wychowaniem w miłości a rozpieszczaniem jest bardzo cienka. Na dodatek, dla rodziców najczęściej jest ona niewidzialna. Ponadto, trzeba przyznać, że współcześni świeżo upieczeni rodzice są bardzo zagubieni, mimo że jednocześnie robią wszystko, by się nie gubić i nie popełniać błędów. Czytają poradniki i słuchają porad mądrych głów. Metod wychowawczych jest jednak wiele a nierzadko są one zupełnie przeciwstawne i jednocześnie radykalne. Podczas gdy jedni zachęcają, by dawać dziecku maksymalną swobodę, inni proponują sztywne zasady.

To jest pewne - wszyscy rodzice powinni kierować się zdrowym rozsądkiem
Bycie roztropnym rodzicem - pragmatykiem, nie jest łatwe. Dobrze wiemy, że rodzicielskiemu sercu nie raz jest daleko do rozumu. Warto zrobić sobie więc mały rachunek sumienia. Sprawdź, czy przypadkiem nie rozpieszczasz swojego dziecka. A robisz to, jeśli:

Uwierz mi, warto nawet 1000 razy powtarzać “Poczekaj, aż skończę.” Nauczenie malucha umiejętności czekania na swoją kolej wypowiedzi jest kluczem do wyrobienia w nim nawyku szanowania innych ludzi. Każde dziecko musi przeżyć ten nieprzyjemny moment, gdy mama nie może go wysłuchać teraz, już, od razu. Nie zrozum mnie źle, nie chodzi o to, że “dzieci i ryby głosu nie mają”. Ważnym jest, by umiały wyczuć, kiedy jest czas, by ten głos zabrać.

Z miłości łatwo stać się nadopiekuńczym. Wiele razy wspominałam już, by nie wkładać dziecka pod klosz i powtórzę to raz jeszcze. Martwienie się o malucha na wyrost może doprowadzić do rozbestwienia dziecka. Mama zawsze pomoże. Tata jak zwykle zaradzi. Może to spowodować, że twoja pociecha przestanie się starać i zacznie oczekiwać, że inni będą na każde jej zawołanie. Nie uchronisz malucha przed wszystkimi nieszczęściami świata. Zresztą, rozpieszczając go, sprowadzisz na niego jeszcze większą tragedię - życiową niezaradność.

“Jeśli poczekasz ładnie jeszcze chwilkę, to pójdziemy na plac zabaw ” “Jak zjesz marchewkę, pojedziemy na lody.” Nie wolno ci tak mówić. Udowadniasz dziecku w ten sposób, że każdą rzecz można wyłudzić złym zachowaniem. Twój maluch tym sposobem będzie jeszcze bardziej marudny. Zacznie kombinować: “Jak będę jęczał, mama wymyśli coś fajnego, żeby mnie uciszyć”. W ten sposób świat zaczyna kręcić się wokół dziecka. Nie widzisz tego?

Ustalone zasady powinny być stosowane przez wszystkich członków rodziny. Dziadkowie mogą pozwalać nie więcej, ale nie mają prawa łamać głównych reguł waszego domu.