Męka, udręka i stres. To nieprawda, że mając dziecko możemy robić wszystko to, co wcześniej

Proszę mnie źle nie zrozumieć, naprawdę nie uważam, że skoro jest się rodzicem małego dziecka, pozostaje już tylko bezczynne siedzenie w domu. Trzeba wychodzić z dzieckiem, bez dziecka, spotykać się z ludźmi, podejmować się nowych aktywności. Tyle tylko, że niekiedy zwyczajnie można mieć dość.

Tym razem również zapowiadało się świetnie. W lokalu w dziecięcym kąciku zabaw pracowała animatorka, do której należało zabawianie dzieci. Nasza półtoraroczna córka chętnie dołączyła do grupy, a my mogliśmy spokojnie czekać na jedzenie mając ją na oku. I naiwnie myśleliśmy, że tak będzie przez cały czas…

W restauracji było coś jeszcze, co uznałam za wielki atut, zanim stało się naszym przekleństwem. Szeroko otwarte wyjście do ogródka, a z niego na ogromny plac zabaw. Nasza córka też uznała to za wielki plus lokalu i co chwila zaczęła wybiegać, by się pobawić. Sytuacja wyglądała tak: albo jedno z nas szło za dzieckiem na plac zabaw, albo je przynosiło: zapłakane i wyrywające się, bo przecież zjeżdżalnia jest taka fajna…

Tylko ile można jeść? Zwłaszcza że plac zabaw czeka? A że rodzice jeszcze nie zjedli? To drobiazg! I córeczka z niemałą determinacją okazuje, jak bardzo chce wydostać się z dziecięcego wysokiego krzesełka. Wyjmujemy ją z nadzieją, że wróci do kącika zabaw w lokalu, ale skąd! Już jest na placu zabaw. Może ze starszym dałoby się porozmawiać, wytłumaczyć, ponegocjować, ale półtoraroczniak? Ja nie umiem.

A potem nawet plac zabaw popadł w niełaskę córeczki. Wychodzenie tam ją znudziło, kącik zabaw też, siedzenie przy stole też, i na kolanach u rodziców też. Wtedy pozostało mi już tylko sięgnąć po broń ostateczną: karmienie piersią. Ufff, uspokoiła się. 20 sekund niezmąconego spokoju! Podchodzi kelnerka, pyta, czy życzymy sobie coś jeszcze, zamawiamy kawę, a mój mąż daje mi porozumiewawcze znaki, ale nie wiem o co mu chodzi. W końcu się orientuję: dziecko odessało się od piersi i z zaciekawieniem się rozgląda a ja siedzę z podniesioną bluzką i odpiętym ramiączkiem stanika. Zawsze sądziłam, że te niestworzone historie o matkach karmiących z lubością obnażających się w miejscach publicznych to bujda. Niewykluczone, że właśnie sama dostarczyłam osobom z sąsiednich stolików materiału do takich opowieści. Zażenowanie w skali od 1 do 10: jakieś 15.

Oczywiście wszyscy kłamaliśmy: nikt z nas w najbliższym czasie nie będzie miał ochoty na powtórkę z tej wątpliwej rozrywki. Nasi znajomi pewnie utwierdzili się w przekonaniu, że ich decyzja o nie posiadania dzieci była słuszna. My z przyjemnością w najbliższą niedzielę obiad zjemy w domu.

Musimy tylko trochę odpocząć, potem znów będziemy chodzić z dzieckiem do restauracji, do kawiarni, do znajomych, przynajmniej od czasu do czasu. Potrzebujemy tego i my, i dziecko które przecież powinno poznawać jak najwięcej form spędzania czasu. Tylko błagam, nie mówicie mi, że wystarczy zabrać dziecko ze sobą i spokojnie można robić wszystko to, co robiliśmy wtedy, gdy go na świecie nie było.