"Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal". Wiem o tym, że on ją zdradza - co teraz?

Kiedy jakiś czas temu Filip zadzwonił i zaproponował wspólne wyjście zareagowałam bardzo entuzjastycznie. Wyciągnęliśmy kalendarze, przeglądaliśmy, ustalaliśmy, wreszcie udało się wybrać termin, który wszystkim pasuje. W trakcie tej rozmowy okazało się, że po południu jedzie na spotkanie niedaleko naszej redakcji, więc umówiliśmy się na kawę.

Zastanawiacie się po co to piszę? To nie będzie kolejna historia o zdradzie, porzuceniu, zemście czy po prostu bolesnym rozstaniu. Ankę poznałam ją trzy lata temu, kiedy Filip zaczął się z nią spotykać. Od niecałego roku jest jego żoną. Nie znam jej dobrze – wiem skąd pochodzi, ile ma lat i że lubi sushi. Jest serdeczna, pracuje w korporacji i chce mieć trójkę dzieci.

Ale nie w tym rzecz. Rzecz w tym, że zupełnie nie wiedziałam jak się zachować. Nie miałam odwagi spojrzeć w oczy własnemu przyjacielowi. Do jego żony zwracałam się inaczej niż zwykle. I nie jest to tylko moje spostrzeżenie – sama zwróciła mi uwagę, że mniej mówię, że jestem jakaś przybita. Tak, przyznaję – wytłumaczyłam się zmęczeniem i ciężkim tygodniem w pracy.

A może powinnam porozmawiać z Filipem? Może jednak zamiast powiedzieć „nie chcę wiedzieć” powinnam była chcieć. Czy dzięki temu bym zrozumiała? Czy przestałyby dręczyć mnie myśli w stylu „co zrobić”?

Na tym polega przyjaźń prawda? Zapytałam o to moje dwie najukochańsze przyjaciółki. Jedna stwierdziła, że powinnam jej powiedzieć. Druga, że mam się nie wtrącać. I bądź tu mądry… Zapytałam, czy one chciałyby wiedzieć. Ale tu w sumie wszystkie trzy uznałyśmy, ze inne są okoliczności. Że inaczej jest między nam, kobietami. Że one są mi bliższe niż ich partnerzy.

A czego ja bym chciała? To chyba najtrudniejsze pytanie. Jeśli jesteś z kimś, to ufasz drugiej osobie, szanujesz ją, wierzysz jej. To czy macie ślub czy nie ma drugorzędne znaczenie. Dziecko – cementuje związek a nie go rozwala. Tak myślę. A w takiej sytuacji jak ta tylko niepotrzebnie cierpi. Jaka zasada się tu sprawdza – jesteśmy ze sobą i ufamy sobie bezgranicznie, czy może powinnam wyznawać zasadę „ufam, ale sprawdzam”. A może w ogóle lepiej być samemu, wtedy jest najbezpieczniej.

Za dużo tych pytań. Zbyt wiele z nich bez odpowiedzi. A nawet jeśli, to która z nich jest prawidłowa?

Ps. Zmieniłam imiona bohaterów i niektóre fakty. Sami rozumiecie, że musiałam.