"Od przedszkola do depresji". Sezon na niszczenie dziecięcych marzeń rozpoczęty - ruszają Talent Show

Czy pamiętacie „Od przedszkola do Opola”? Ja, chyba jak każdy dzieciak, byłam jego wierną fanką. Zasiadałam przed telewizorem i mocno trzymałam kciuki za swoich faworytów w duchu przeklinając, że słoń nadepnął mi na ucho.

Kiedy program zadebiutował na antenie miałam dopiero 7 lat. Rezolutne dzieci w wieku przedszkolnym śpiewające największe hity największych polskich wykonawców, a także (a może przede wszystkim) żarty i trafne pytania prowadzącego Michała Juszczakiewicza, sprawiały, że ten program chciało się oglądać.

Poza tym, każdy otrzymywał upominek. Jedni większy, drudzy mniejszy, ale zawsze. O to przecież chodzi, prawda? Spisałeś się świetnie, doceniamy cię i dlatego otrzymujesz nagrodę. Miejsce na podium? Sorry, nie. Byli przecież lepsi, trzeba się z tym pogodzić, takie jest życie.

Tak, zgadzam się. W tych programach to dzieci grają pierwsze skrzypce i to na nich skierowane są światła jupiterów. Świetna zabawa, niesamowita przygoda, możliwość rozwoju – przekonują producenci tego typu programów. Stres? Trema? Eeee, spokojnie! Dzieci są bezpieczne, dobrze przygotowane...gdzieś tam przecież za sceną czuwa psycholog, który wysłucha, przytuli, wytłumaczy i pomoże. A poza tym...te emocje! To przecież o nie zawsze chodzi. Im większe emocje, tym więcej punktów/smsów/likeów. Bo czy naprawdę liczy się talent? Daj spokój, wystarczy, że masz dobrą historię, tzw. „wyciskacz łez” i szybko pniesz się w górę. To proste.

Zaciemnione światła, oklaski na zachętę, uśmiechnięci jurorzy i przejęci na widowni rodzice. I w końcu, gwiazda wieczoru. Uśmiechnięty i pewny siebie kilkulatek, który wie już doskonale, który profil lepiej prezentuje się w telewizji. Wyuczone ruchy, mimika, gesty – dziecko zaprogramowane na sukces. „Byłeś najlepszy!”, „Świetnie się spisałeś!” - zachwycają się po występie rodzice. Pełni nadziei i chyba nawet pewni sukcesu, oczekują na werdykt. Oj, nie udało się. Ktoś był lepszy, ktoś lepiej się „sprzedał”. Co teraz? Teraz właśnie widzimy na scenie prawdziwe dziecko, z całym wachlarzem jego emocji. Nie ukrywa już zdenerwowania, rozczarowania, nie kryje już swoich łez. Chciałby uciec, ale nie może, bo zaraz będzie musiał powiedzieć do kamery, że to tylko zabawa, że nic się nie stało, i że ten program to była świetna przygoda.

Dopiero później, w swoim domu, w swoim pokoju, w swoim łóżku będzie mógł sobie trochę popłakać. A następny dzień? Jak poradzić sobie z docinkami rówieśników śmiejącymi się za plecami, że odpadłeś? Ty rodzicu dałbyś radę, prawda? Jesteś przecież dorosły. Zaciskasz zęby i idziesz dalej. A twój kilkulatek? Twój kilkulatek jeszcze tego nie potrafi.

Gdzieś tam w głębi duszy dobrze wiesz, że zamiast walczyć ze smutkiem i złością powinno rysować kredkami i bawić się z rówieśnikami. Tymczasem musi sobie poradzić z całą masą emocji i wrażeniem, że jego świat właśnie rozsypał się na drobne kawałki. Tłumaczysz, że to tylko zabawa, że nie powinno przejmować się przegraną. A wiesz, co myśli twoje dziecko? Że jest gorsze i że nie zasługuje na to, aby brać udział w tej „zabawie”.

Wiesz, że zabawa kojarzy się wyłącznie z pozytywnymi emocjami? Ma być przecież fajnie, spontanicznie i kolorowo. Nikt nikogo nie ocenia, wszyscy są równi. W programach typu talent show dzieci oceniane są na każdym kroku. Ich talent, ich wygląd i to, jak potrafią zainteresować sobą jurorów i widzów. W każdym odcinku muszą ze sobą rywalizować, muszą walczyć o to, aby „sprzedać” się lepiej niż Zosia, Antek, czy Krysia. Tylko wtedy będą mogli dalej uczestniczyć w tej „zabawie”.

Dziś na szklanym ekranie brakuje mi tych niewinnych, zawstydzonych, nieśmiałych dzieci, które swoją skromnością i wdziękiem zachwycały widzów programu"Od przedszkola do Opola". Zamiast nich widzę dzieci często bezczelne i zbyt śmiałe, które po wielu treningach doskonale wiedzą co w danej sytuacji powiedzieć, jak zareagować. Gdzie miejsce na dziecięcą beztroskę? Sorry, to chyba nie te czasy.