„Tak droga matko, nie mam dzieci i bywam zmęczona!” Osoby bezdzietne też mają własne życie i problemy

Samotne nadgodziny
Ania ma 27 lat, jest ambitną pracownicą firmy PR. Tak się złożyło, że jest najmłodszą osobą w swoim zespole. I jest jedyną singielką. Jej współpracownicy są po trzydziestce, mają już własne rodziny. Gdy zaczynała pracę, nawet cieszyła się z tego, że będzie pracować z osobami starszymi, bardziej doświadczonymi. Jednak po kilku miesiącach ma naprawdę dość i rozgląda się za nową pracą.

Za każdym razem, gdy w pracy trzeba było zostać po godzinach, tak się jakoś składało, że wypadało na Anię. Jedna koleżanka biegła po dzieci do przedszkola, kolega musiał jechać z synem do lekarza – każdy coś miał. A ona? Musiałam zrezygnować z kursu angielskiego, spóźniałam się na każde zajęcia po 40 minut. Czyjeś dziecko zawsze było ważniejsze niż mój kurs, dlatego to ja nieustannie zostaję po godzinach. W końcu uznałam, że opłacanie kolejnego semestru to strata pieniędzy – mówi z żalem.

Wśród swoich przyjaciół Ania ma wiele osób kilka lat od niej starszych, dlatego sądziła, że z osobami w firmie dogada się świetnie. Tak się jednak nie stało. Najbardziej nie lubiła poniedziałkowych poranków. Wszyscy z zapałem opowiadali o (w jej przekonaniu naprawdę nudnych) rodzinnych sprawach, dzieciach, wspólnych wyjściach. Grzecznościowo ktoś i ją zawsze pytał,jak spędziła sobotę i niedzielę, jednak jej odpowiedź jakoś nigdy nie wzbudzała szczególnego zainteresowania wśród rozmówców.

Ania szybko straciła złudzenia odnośnie tego, że z czasem lepiej się poczuje w nowej firmie. A niby dokąd tak się śpieszysz? Przecież nie masz rodziny, nie możesz zostać chwili dłużej i skończyć tej prezentacji? – gdy pewnego piątkowego popołudnia usłyszała te słowa, uznała, że ma dość. To wtedy podjęła decyzję o zmianie pracy. Tego dnia miała w planach randkę, musiała ją przełożyć na późniejszą godzinę. Z takim podejściem to ja na pewno rodziny nigdy nie założę, skoro wszystkie wieczory będę spędzać na poprawianiu prezentacji innych – mówi rozżalona. Porozsyłała aplikacje do kilku firm, dostała już pierwsze zaproszenia na rozmowy. Postanowiła sprawdzić każdego potencjalnego pracodawcę, nie chce trafić do miejsca, gdzie będzie traktowana tak, jak w obecnej pracy.

Nie ma rodziny, może wziąć wieczór
Każda praca w systemie zmianowym wymaga świetnej organizacji całego zespołu i umiejętności osiągania kompromisów. Przekonała się o tym Magda, farmaceutka, gdy zatrudniła się w jednej z aptek. Początkowo chętnie brała wieczorne i weekendowe dyżury, bo dzięki temu zyskiwała wolne przedpołudnia. To było na rękę jej współpracownikom, którzy woleli wcześnie skończyć pracę. W pewnym momencie jednak poczuła się zbyt obciążona pracą wieczorami.

No wiesz, dzieci ze żłobka nie ma kto odebrać, weź jeszcze ten jeden wieczór – prosiła ją koleżanka. Co Magda mogła odpowiedzieć mamie małych bliźniaków? Zgodziła się. Niestety, takie sytuacje powtarzały się nieustannie.

Przylgnęła do mnie łatka tej, która może brać wieczory i weekendy, bo nie ma rodziny. A to przecież nieprawda! Jestem w stałym związku, naprawdę czasem chciałabym spędzić z moim partnerem trochę czasu. Mam też chorą mamę w innym mieście i bardzo chciałabym pojechać do niej w weekend. – wylicza. Magda ma żal przede wszystkim do siebie. Jest zdania, że gdyby była bardziej asertywna, nie byłaby tak bardzo obarczana wieczorną pracą. I powzięła postanowienie, że nauczy się mówić nie. Rozumiem, że ktoś ma dzieci – mówi – Ale nikt spośród moich współpracowników nie jest samotnym rodzicem, nie mogą się z partnerem podzielić obowiązkami? Mam dość!. Magda zaczęła konsekwentnie odmawiać brania na siebie wieczornych i weekendowych dyżurów.

Co ty możesz wiedzieć o prawdziwych obowiązkach?
To zdanie Aneta słyszała tysiące razy. Nie miała dzieci, nie spłacała kredytu, nie miała nawet obowiązku stawienia się w biurze o dziewiątej rano. Z zawodu była grafikiem i pracowała jako wolny strzelec. Praca z domu, przy własnym komputerze, z kawą zaparzoną w domowym ekspresie, w dogodnych dla niej godzinach. Miała czas na to, by wyrwać się do kawiarni w środku dnia, albo pobiegać w promieniach słońca. Lubiła taki tryb życia.

Nie mogłabyś sobie pozwolić na taką pracę z domu, gdybyś miała dzieci, Co ty wiesz o obowiązkach? Gdybyś musiała pędzić z pracy po dzieci do przedszkola, zobaczyłabyś, co to znaczy mieć obowiązki – takie komentarze słyszała nieustannie. Czy to zazdrość? Sądziła, że tak.

Aneta nie lubi znosić tego, co ją irytuje, dlatego bez sentymentu zaczęła zrywać kontakty z osobami, które traktowały ją jak księżniczkę, która nie ma problemów, bo przecież nie ma dzieci i stałej pracy. Nie mam też stałej pensji, muszę nieustannie zabiegać o klientów. Owszem, gdy mam mniej zleceń, mam wtedy czas dla siebie, ale za to pieniędzy mam mniej. A potem klienci się odzywają i muszę siedzieć nad projektami od rana do nocy.

Tak się składa, że Aneta wraz ze swoich partnerem właśnie planuje założenie rodziny. I wie, że po porodzie szybko będzie musiała wrócić do pracy, by nie stracić klientów. A z tego, co zarobi, będzie musiała opłacić opiekunkę, by móc pracować. Czy to będzie takie łatwe? Wątpię. Ale cóż, najłatwiej jest powiedzieć sobie, że innym jest lżej. Może i będzie mi ciężko, ale narzekać nie zamierzam.

I Ania, i Magda, i Aneta zgodne są co do jednego: kiedy założą własne rodziny, nigdy nie będą traktować swoich bezdzietnych znajomych tak, jak same przez niektórych były traktowane. Żeby była jasność, znam sporo osób z dziećmi, którzy nie zachowują się, jakby świat kręcił się wokół ich rodzin. Rozumieją, że są różne sytuacje życiowe, nikt nie jest mniej ważny dlatego, że nie ma dzieci – mówi Aneta – Mam nadzieję, że też taka będę – dodaje.