Pierwsza miłość. "To jest jak żałoba, wiesz? Każdy musi ją przeżyć po swojemu"

Choć od jakiegoś czasu to się zmienia. Kobiety przestały być zazdrosne. Skoro jej się nie układa, to przecież nie ma o co. Facetów traktuje ostro, więc przestali się za nią uganiać tak jak wcześniej.

Zawsze miała powodzenie. Zawsze z niego korzystała. Nie zakochiwała się. Facetów testowała i szybko podejmowała decyzje czy zasługują na kolejną szansę. Zazwyczaj nie dawali rady. Byli zbyt leniwi, za mało zaangażowani, mieli odmienne upodobania.

Aż trafiła kosa na kamień. Wysoki, przystojny, zabawny – idealny kandydat na partnera.

Dostał drugą, trzecia i kolejną szansę. Okazało się, że podchodził do życia podobnie. Też pozwalał sobie na szybkie strzały, nie angażował się w związek, który potencjalnie nie miał sensu, czekał na nią.

„Nie czułam się tak nigdy wcześniej. Wszystkie znajome ciągle mówiły o tym bezpieczeństwie, potrzebie przytulania, rezygnowania z siebie dla drugiej osoby. Czasem nie mogłam słuchać tego ich pier***. A potem przyznałam im rację. Nie wiedziałam, że mogę się tak czuć, że drzemie we mnie tyle ciepła, empatii i zrozumienia. I że facet nie musi mnie irytować. Nie musi wkurzać tym, że jest i tym, że go nie ma. I że potrafię tęsknić. Na samą już myśl, że następnego dnia nie będziemy się widzieć przez cały dzień”.

„Ala, tak to było w liceum, opanuj się. Śmiałam się i moje koleżanki też się śmiały. Ale zazdrościły mi. Tej beztroskiej, nastoletniej miłości. Naszej wspólnej pozycji i partnerskiego układu. Chodzenia z głową w chmurach i rozsądku jednocześnie. I tego jacy byliśmy. Piękni, zadbani, jak wyjęci z serialu”.

Ale czar prysł. Nie było wielkiego wesela i gromadki dzieci. Nie było happy endu. Właściwie nie było niczego. Wróciła do domu z delegacji i zastała puste szafy. Jego ubrania, książki – wszystko zniknęło. Telefon był poza zasięgiem. Zostawił tylko kartkę. Krótkie przepraszam.

I zniknął. Dzwoniła, pisała, pojechała do jego biura, ale dowiedziała się, że już tam nie pracuje. Siostra zabrała ją na urlop, bo stała się cieniem człowieka. Pomogli jej bliscy. I psychotropy.

Pytam Alicję, czy nie ma dość tych uwag, że czas goi rany, że złamane serce to nie koniec świata, że jeszcze znajdzie ‘tego jedynego’. A ona śmieje się w głos.