Pochodzę z małego miasta, pewnego dnia uciekłam. W tym pipidówku bez przyszłości nie dało się żyć!

Podkarpacie jest piękne. Kocham spędzać tam czas pod warunkiem, że nie ruszam się z domu rodzinnego. Przyjeżdżam zazwyczaj na weekendy i nie czuję potrzeby opuszczania rodzinnego domu. W końcu nie ma jak u mamy – pyszny, domowy obiad, ciepła herbata i można się przytulić o każdej porze dnia i nocy. To dla mnie najlepsza forma odpoczynku. Była. Do czasu.

W ciążę zaszłam jesienią, więc kiedy wiosną ubiegłego roku zaczęłam pojawiać się u rodziców z widocznym już brzuchem w moim miasteczku zawrzało. Żyliśmy bez ślubu i nikomu to nie przeszkadzało. Ale kiedy było już wiadomo, że dołączy do nas Maja, poczułam się jak intruz.
Sąsiadka-babcia, która pomagała rodzicom mnie wychowywać udawała, że mnie nie widzi. Marta, moja przyjaciółka z liceum nigdy nie miała czasu na spotkanie. Choć sama niedawno została mamą i znów miałyśmy wiele wspólnych tematów, udawało nam się rozmawiać tylko przez telefon.

Tuż przed porodem pojechałam na zjazd „pomaturalny”. Nie pasowałam do nich. Do moich znajomych z czasów szkoły. Do moich – wydawało mi się – przyjaciółek. Choć nie było mi wygodnie założyłam buty na obcasie. Po co? Jak się później okazało głównie po to, żeby usłyszeć, że szkodzę dziecku.

Podsumowując – szkodzę dziecku. Bo przecież latanie samolotem jest niebezpieczne. A co jeśli bym zaczęła rodzić podczas weekendu w Rzymie. Mogliśmy pojechać do Zakopanego. Polska jest piękna.

Dla nich niepojęte. Dla mnie smutne. Bycie młodą mamą w wielkim mieście nie jest łatwe. Rodzice są daleko, możesz tyko liczyć na pomoc niani, której przecież trzeba odpowiednio zapłacić. Łączenie pracy zawodowej, wychowywania dziecka i prowadzenia domu też nie jest proste. Ale tego się przecież oczekuje od każdej matki polki. Niezależnie od miejsca zamieszkania. Ja też robię zakupy w markecie, też dźwigam torby warzyw z bazaru, też mam gorsze dni i nie jadam codziennie w restauracjach.

Na razie nie jeżdżę na Podkarpacie. Tęsknię. Rodzice odwiedzają nas. Bywamy w teatrze, jeździmy na wycieczki, jadamy w restauracjach. Mam nadzieję, że bycie ofiarą nie jest zaraźliwe, bo nie chcę, żeby moi rodzice czuli się tak jak ja.