Łączy ich firma, seks w czasie pracy, wspólne cele. O parach, które nie tylko żyją ze sobą, ale i razem pracują

Kiedy tylko pojawiła się w firmie, ludzie trzymali dystans, w końcu była żoną szefa. Plotkowano, że dostała pracę po znajomości. I słusznie, bo taka była prawda. Tyle tylko, że Julia była naprawdę dobrym hr-owcem. Niezależnie od tego, jak bardzo się starała i tak wszyscy uważali, że jest jej łatwiej, bo jest żoną szefa.

To nie był jedyny problem, jaki napotkała Julia. Kiedyś bardzo lubiła gdy wieczorem opowiadała mężowi o swoim dniu, on jej o swoim. Żywo omawiali swoje sprawy zawodowe, realizowane projekty, pomysły, plany. Dla obojga to było bardzo wzbogacające. A teraz, kiedy nieustannie widzieli się w pracy, to przestało mieć sens.

Ponieważ Julia i Maciek zawsze świetnie się dogadywali, to nie spodziewali się, że może być inaczej, gdy będą razem pracować. Bardzo się pomylili. Faktem było, że on pomógł jej dostać pracę, ale dla obojga było jasne, że Julia będzie traktowana dokładnie tak samo jak pozostali pracownicy. Tyle tylko że nie wiedziała, jak trudnym i wymagającym szefem jest Maciek. Nie znosi sprzeciwu, nie daje podwładnym szansy realizacji własnych pomysłów… nie znała go od tej strony. Dla niej, przyzwyczajonej do partnerskich relacji z Maćkiem, to był szok. Czuła się bardzo nieswojo, kiedy musiała posłusznie wykonywać jego polecenia. A jednak profesjonalizm zwyciężył i pracowała tak, jak oczekiwał od niej Maciek. Tyle tylko, że niezależnie od tego, jak bardzo się starała i tak miała opinię tej, której jest łatwo i wszystko może, bo jest żoną szefa.

Po kilku miesiącach wspólnej pracy w ich związku przestało się układać. Relacje z pracy zaczęły rzutować na ich relacje w domu. Układ partnerski jakoś się zatarł, po prostu on był szefem a jej to bardzo nie odpowiadało. Wiele razy o tym rozmawiali, starali się, by między nimi było jak dawniej, ale to nie działało. W końcu zadecydowali, że taki stan rzeczy zagraża ich związkowi. Julia postanowiła poszukać sobie nowej pracy i jak najszybciej odejść z firmy męża. W końcu na rekrutacjach znała się jak mało kto.

Początki na swoim nie należały do łatwych. Jednak udało im się pozyskać kilku klientów, wyrobili sobie opinię skutecznych i kreatywnych fachowców. Świetnie im się razem pracowało. Obawiali się tylko, jak uda im się pogodzić życie rodzinne i zawodowe, gdy na świecie pojawi się dziecko – Agnieszka była w ciąży.

Rodzicielstwo właścicieli firmy okazało się zupełnie inne niż rodziców pracujących dla kogoś, na etacie. A z drugiej strony przecież to oni byli szefami, więc mogli dostosować funkcjonowanie firmy do potrzeb ich rodziny. Na początku Agnieszka musiała i chciała zwolnić tempo w pracy. Szybko jednak wróciła do obiegu. W opiece nad ich synkiem pomagały obie babcie, a oni mogli dalej rozkręcać firmę. I na całe szczęście nie musieli siedzieć w pracy od dziewiątej do siedemnastej, a pracowali kiedy chcieli i gdzie chcieli.

To był dla nich układ idealny. Inspirowali się nawzajem, świetnie dogadywali, rzadko kłócili. I chociaż mieli dużo pracy, udało im się zorganizować życie zawodowe tak, by mieć czas dla dziecka. Nie tylko wieczorami, ale także w ciągu dnia. Często udawało im się wyrwać z pracy by wybrać się z małym na plac zabaw. A że potem musieli spędzać wieczory nad laptopem i kończyć pracę? To im w ogóle nie przeszkadzało.

Znajomi czasem pytali ich, jak wytrzymują tyle czasu ze sobą. Nie umieli odpowiedzieć na to pytanie, bo nie widzieli problemu. Powierzenie spraw firmy komuś innemu niż życiowy partner? Praca dla kogoś obcego? Nie, to w ich przypadku w ogóle nie wchodziło w grę.

Bawili się świetnie, jednak szybko zorientowali się, że nie są wstanie dotrzymać terminów. Wiedzieli, że muszą zmienić swoje luźne podejście do pracy z domu, bo inaczej stracą cenne zlecenia. Ustalili więc zasady, których zaczęli sztywno się trzymać. O lubił pracować przy stole, ona na kanapie – nazwali więc te miejsca swoimi „biurami”. Z czasem planowali urządzić sobie małe kąciki do pracy, na razie to musiało wystarczyć. Jedli wspólny lunch, ale tylko w wyznaczonych godzinach. Nie zagadywali się, nie przeszkadzali sobie. Zadziałało.

Pozostał jedyny minus: po pracy mieli już siebie trochę dość. Dlatego kiedy ona odbierała córkę z przedszkola, on wychodził pobiegać. Kiedy to on zajmował się dzieckiem, ona zajmowała się swoimi sprawami. No chyba że razem zajmowali się dzieckiem – tego nigdy nie mieli dość.