"Mąż został sam z dzieckiem, na pewno sobie nie poradzi!". Dlaczego nie wierzymy w ojców?

Nie oszukujmy się: z reguły większość obowiązków związanych z opieką nad dzieckiem spada na kobietę. Jaka jest w tym rola ojca? Coraz większa. Panowie uczą się noszenia w chustach, dzielnie chodzą na spacery z wózkami, coraz chętniej dzielą się ze swoimi partnerkami obowiązkami – do takiego obrazu współczesnych ojców coraz bardziej się przyzwyczajamy. I wydawałoby się, że taki stan rzeczy jest korzystny dla kobiet. A jednak nie wszystkie chcą dzielić się z partnerem obowiązkami. Może niektórzy panowie naprawdę nie potrafią zająć się dzieckiem?

Kasia, mama miesięcznego chłopca, wyszła z domu tylko na półtorej godziny na szybkie zakupy. Była przekonana, że mąż świetnie sobie poradzi, nie wierzyła w opowieści koleżanek, że zostawienie mężczyzny z małym dzieckiem oznacza katastrofę. Widok, który zastała po powrocie do domu wbił ją w ziemię. Synek leży w wózeczku i głośno płacze, mąż niedbale kołysze ręką wózek, a drugą ręką obsługuje laptopa by sprawdzić… wyniki wczorajszego meczu. W jednej chwili zrozumiała, że koleżanki miały sporo racji.

Iza szybko zaczęła mieć dość tego, że jej mąż tak niedbale podchodził do opieki nad dzieckiem. Byle jakie ubranie, byle co do jedzenia – to powtarzało się za każdym razem. Starała się ograniczyć do minimum sytuacje, w których mąż zostaje sam z dzieckiem. A kiedy do nich dochodziło, za każdym razem po powrocie do domu była rozczarowana.

Również wtedy, kiedy razem spędzali czas z maleństwem, brała na siebie wszystkie obowiązki i niechętnie dawała się wyręczać. Nie podobał jej się sposób, w jaki mąż przewijał dziecko (ona zużywała znacznie mniej chusteczek), nie podobało jej się, jak nucił zmyślone melodyjki, bo nie znał żadnych kołysanek (ona znała ich dziesiątki) i jak tuląc dziecko w jednej ręce drugą przeglądał wiadomości w smartfonie. Jej mąż, wciąż odganiany od wszelkich czynności przy dziecku, w końcu sam przestał się angażować.

Potem jeszcze nie raz zdarzało się, że miała zastrzeżenia wobec męża, gdy ten zajmował się dzieckiem. „Nie noś go w ten sposób, on tak na pewno nie zaśnie!” – powiedziała podczas jednego z wieczornych usypiań. Po pięciu minutach dziecko spało jak aniołek. Od tamtej pory to mąż co wieczór usypiał maluszka. Wiele razy miała zastrzeżenia odnośnie sposobu, w jaki mąż zmienia pieluszkę. Zawsze używał innego kremu niż ona, robił wszystko za wolno, a dziecko marzło rozebrane na przewijaku. „Ma odparzoną pupę i to mocno!” – tym razem to mąż jej zwrócił uwagę. Miał rację. Jak mogła nie zauważyć tak silnego odparzenia? Kiedy człowiek zmienia pieluszki kilkanaście razy dziennie przestaje być uważny. Całe szczęście, że druga osoba może czasem ją zmienić i zauważyć takie rzeczy. Wtedy postanowiła być nieco mniej krytyczna wobec męża.

W domu Izy każdy wieczór lub popołudnie, kiedy ona musiała wyjść z domu a mąż zostawał z dzieckiem kończył się awanturą. Mąż nigdy nie sprostał wymaganiom żony. W końcu sam zaproponował, by pod jej nieobecność dzieckiem zajmowała się babcia. I takie rozwiązanie wprowadzili. Kiedy Iza wychodziła z domu, po drodze podrzucała dziecko do swojej mamy. Wracając do domu zabierała zadowolonego, nakarmionego i wybawionego chłopca. Jej mąż dzięki temu miał wolny wieczór. Wszyscy byli z takiego rozwiązania zadowoleni.

Nadmierna chęć sprawowania kontroli przez kobiety? A może całkiem zasadne zarzuty wobec mężczyzn? Zapewne w każdym przypadku jest nieco inaczej i każda strona ma swoje racje. Faktem jednak jest, że sytuacje, w których matki nie lubią zostawiać dzieci z ich ojcami wciąż zdarzają się zaskakująco często.