"A dlaczego?" Czy znasz odpowiedzi na kłopotliwe dziecięce pytania?

Teoretycznie jesteś na to przygotowany. Przeczytałeś kilka artykułów jak "o tym" rozmawiać z dziećmi, zaopatrzyłeś się w dziecięce książeczki na "ten temat". Ma być prosto, naturalnie, stosownie do wieku Twojego dziecka. A jednak... Nie jest łatwo. Patrzysz na tę zaciekawioną buzię, na której każde Twoje "odkrywcze" zdanie odbija się jak niebo w tafli jeziora. I plączesz się w zeznaniach. Kiedy dochodzisz do momentu, w którym tatuś mocno przytula mamusię robisz krótką przerwę. – "A dlaczego właśnie teraz pytasz?" – chcesz wiedzieć. –"Bo Ala mówiła, że jest z Łodzi" – pada bezlitosna odpowiedź.

Sprecyzujmy, że nie przyczyniła się do tego żadna niepożądana osoba, chomik zdechł, bo przyszła na niego pora. Na to pytanie też musisz być przygotowany wcześniej. Tłumaczysz więc spokojnie, że taka kolej rzeczy, że ludzie i zwierzęta rodzą się, żyją i umierają, tak jak roślinki więdną. Że po nas zostają następne pokolenia. Wyciągasz albumy, żeby pokazać maluchowi prababcię i prapradziadka. Zazwyczaj właśnie wtedy Twoje dziecko uświadamia sobie, że Ty też kiedyś umrzesz, zatem robi się bardzo smutno. Na szczęście dziecięca elastyczność w zakresie przeżywania trudnych emocji przychodzi Wam z pomocą . –"To mogę obejrzeć Gumisie?" – słyszysz nagle radosny świergot i zostajesz sam w tym podłym nastroju, smętnie kontemplując tajemnicę przemijania. No, leć na "Gumisie"...

Serce się kraje... Twój biedny maluch jest na pewno nieakceptowany w grupie. Odrzucono go. Jakie te dzieci są teraz okrutne! Bierzesz smyka na kolana i współczującym tonem prosisz: – "Opowiedz mi o tym, porozmawiajmy. Wiesz przecież, że nie wszyscy muszą nas lubić. Co się wydarzyło?" – "Wczoraj się fajnie bawiliśmy. Chowaliśmy jej worek na kapcie i musiała szukać, aż się prawie się popłakała, wiesz Mamusiu?... A jak dzisiaj przyszedłem do sali, to od razu się odwróciła i poszła..."

PS: Pytanie z dzisiejszego poranka: - „Mamo, czy jest trzeci kosmos? Bo, że jest drugi to wiem.”