"Moje dziecko zdobyło szczyt w wieku minus 6 miesięcy". Wywiad z Martyną Wojciechowską

Co śmieszniejsze, kilkakrotnie próbowałam zabrać ją na nagrania do telewizji, wydawało mi się, że dla dziecka to będzie atrakcja, ciekawe przeżycie. Marysia powiedziała mi po prostu: "Mamo, chodzenie do telewizji to nuda". Najlepiej więc, żeby sama znalazła swoją drogę (śmiech). Co jednak najważniejsze, Marysia jest bardzo ciekawa świata i dużo o tym świecie rozmawiamy. Mój program "Kobieta na krańcu świata" jest dla nas tematem do niekończących się opowieści.

Tak, to prawda. Kiedy byłam w trzecim miesiącu ciąży zdobyłam Elbrus w moim projekcie Korona Ziemi. Mogę powiedzieć, że moje dziecko, w jakimś sensie, jest unikalne w skali świata, ponieważ w wieku minus 6 miesięcy była już na szczycie (śmiech). Mam jednak nadzieję, że pewnego dnia pójdziemy razem na tę górę, już ramię w ramię, i zupełnie świadomie ją zdobędziemy. To, co mnie szczególnie wzrusza to fakt, że moja córka już w wieku niespełna 5 lat zadebiutowała w "National Geographic" — wykonując rysunki do naszych książek": "Zwierzaki świata" i "Dzieciaki świata". To właśnie te książki dostały nagrodę za projekt książkowy w Stanach Zjednoczonych, w Waszyngtonie, w ramach National Geographic Society. To się nazywa start! (śmiech)

Kiedyś radziłam sobie z tym lepiej niż teraz. W ogóle przed urodzeniem dziecka chyba nie znałam tego uczucia. Dopiero od kiedy mam Marysię wiem, czym jest tęsknota. Teraz, kiedy moja córka ma 6 lat, własne zainteresowania i chodzi do szkoły, nie garnę się do wyjazdów tak, jak np. 8 lat temu, kiedy spędzałam w podróży długie miesiące. Plan zdjęciowy programu “Kobieta na krańcu świata” trwa tydzień, maksymalnie dwa. Gdy wyjeżdżam dzwonię codziennie. Chociaż zdarza się, że Maryśka ma “ważniejsze” rzeczy na głowie, np. organizuje ślub przyjaciółki i nie ma akurat czasu rozmawiać ze stęsknioną matką (śmiech). Na szczęście jesteśmy ze sobą bardzo blisko, dużo rozmawiamy, zawsze długo dyskutujemy przed moimi podróżami, dokąd jadę, gdzie ten kraj leży na mapie, co będę tam robiła. Marysia wie wszystko i ogląda każdy odcinek programu.

Na motorze już razem jeździmy, choć wcale nie marzę, żeby poszła w moje motoryzacyjne ślady! Lubi jeździć samochodem, rozróżnia prawie wszystkie modele aut, ale co dzień woli chyba pociągi, bo kojarzą jej się z naszymi wspólnymi wyjazdami do Szczyrku, chodzeniem po górach i nartami.

Kiedy 8 lat temu przestępowałam próg redakcji "National Geographic" wydawało mi się, że potrafię robić zdjęcia (śmiech). Mówię to z uśmiechem, ponieważ biegałam z aparatem po świecie i przywoziłam wiele uwiecznionych przez siebie obrazów. Ale im częściej mam kontakt z wybitnymi fotografami i z fotografią na najwyższym światowym poziomie, tym mniej mam śmiałości, aby powiedzieć, że robię dobre zdjęcia. Dzisiaj właściwie każdy czuje się fotografem, wrzucamy mnóstwo zdjęć do internetu i sądzimy, że jesteśmy fotografami. Moim zdaniem wspaniale, że to robimy, bo na koniec i tak widz decyduje, czy dane zdjęcie mu się podoba czy nie. Pamiętajmy jednak, że wspaniali fotografowie, których ja mam szczęście spotkać w swojej pracy, to są ludzie szalenie wrażliwi i skromni, którzy pokazują obrazy niespotykane. Do tego trzeba mieć po prostu wielki talent, poparty wielką pracą.

(śmiech) Z okazji moich urodzin... ojej, jak to brzmi! (śmiech) Można mi życzyć chyba tyle samo zapału, ile mam teraz, do tego, aby redagować magazyn "National Geographic Polska", do tego, żeby zwiedzać i poznawać świat. Bo mam niesłabnącą ciekawość i chęć poznania wszystkiego dookoła. Z wiekiem w ogóle mi to nie przechodzi, jest wręcz odwrotnie. Chyba jestem w najlepszym momencie mojego życia i niech tak zostanie.