Rodzice, przestańcie mówić dziecku „Nie płacz!” cz.2

„Nie płacz” w ustach rodzica tworzy klimat emocjonalnego osamotnienia od pierwszych miesięcy życia dziecka. Dziecko uzyskuje w ten sposób informację, że część jego odczuć, emocji, jest selekcjonowana i nieakceptowana. A przecież, w zdrowej rodzinie każde uczucie ma prawo zaistnieć. Każde!

Możliwość zaistnienia każdego uczucia daje poczucie, nie tylko dziecku, docenienia, bycia wartościowym, ważnym i kochanym.

„Nie płacz” i konsekwencje tych słów tworzą dramatyczne równanie

= Nie mów tego, co czujesz = Nie okazuj tego, co czujesz = Nie czuj = Nie czujesz tego, co czujesz = Zduś to, co czujesz = Nie interesuje mnie, co czujesz. Ja wiem lepiej co czujesz = Popełniasz błąd czując to, co czujesz = Ukrywaj przed sobą, co czujesz = Ukrywaj przed innymi, co czujesz = Ukrywaj przede mną, rodzicem, co czujesz = Nie mów mi, rodzicowi, co czujesz =

„Nie płacz” wiąże się w przyszłości z trudnościami w mówieniu o uczuciach, w okazywaniu uczuć, w doświadczaniu uczuć, w regulowaniu emocji, we współdzieleniu i współodczuwaniu emocji, w rozumieniu, nazywaniu i komunikowaniu emocji. A więc ów dziecięcy wzorzec streszcza się w słowach „Nic nie czuję” albo „Nie wiem, co czuję” wraz z konsekwencjami tych stanów.

„Nie płacz” wpisuje się w szerszy program rodzicielskiego treningu w pozbawianiu przyjemności w sferze czucia (piszą o tym Steiner i Tryjarska). W szerszym planie, ów trening w nieodczuwaniu przyjemności w oddziaływaniu rodziców na dziecko polega na ograniczaniu umiejętności dziecka do rozpoznawania i komunikowania tego, co dla niego jest korzystne/niekorzystne. Wyraża się to np. takimi zachowaniami, jak zmuszanie do noszenia niewygodnych ubrań, jedzenia niesmacznych dań, ograniczanie wyrażania bólu, dyskomfortu, protestu i niezadowolenia, ograniczanie aktywności fizycznej i czerpania z niej przyjemności, strofowanie za zbyt głośne i radosne zachowanie.