Co to wszystko warte?

Nie tak dawno rozmawiałam na ten temat z mamą. A wczoraj natknęłam się na "wojenny" wpis na blogu Żudit i przemyślenia wróciły. Jeden punkt wspólny: wojna. Hipotetyczna. Po długiej i namiętnej dyskusji sprzed dziestu dni, mama wypowiedziała to zdanie, któro we mnie utkwiło na dobre:

Bo jakie znaczenie ma czy mieszkanie kupiłeś za gotówkę, wziąłeś kredyt w euro, frankach czy w złotówkach? Jakie znaczenie ma czy masz miliony na koncie w banku, na lokacie, w sztabkach złota czy w skarpecie? Jakie ma znaczenie czy sam sobie odkładasz na emeryturę, czy płacisz składki na ZUS licząc na hojność państwa?

Bo co jeśli na Twój dom spadnie bomba? Zniszczy wszystko razem ze sztabkami złota i tym co było w skarpecie? Co jeśli spadnie na bank? Czy po wojnie ów bank będzie istniał, a z nim Twoja dokumentacja kredytowa, lokatowa? Czy będzie miał kto wypłacić Ci Twoje ciężko zarobione i odkładane przez lata pieniądze?

Co Ci pozostanie w tym nieszczęsnym czasie wojny gdy dom i bank stały się kupą gruzu, a samochodu nie masz gdzie zatankować, więc stał się nieużuteczną kupą złomu? Nieistotne czy ze znaczkiem Opla, czy Maserati na masce.

Pewnie będziesz się wtedy modlić (niezależnie czy wierzysz, czy nie), by zostali najbliżsi. Przyjaciele. Rodzina. Rodzice. Rodzeństwo. Mąż. Dzieci. I w tym momencie zdajesz sobie sprawę, co tak naprawdę w życiu jest ważne.

I wcale nie jest tak, że się wojny spodziewam. Tu w Polsce. Wręcz przeciwnie. Wystarczy mi, że widzę ją w telewizji. W Syrii. Na Ukrainie. I widzę te twarze ludzi cierpiących. Twarze ludzi, którzy stracili dom. Twarze ludzi, którzy stracili wszystko. Twarze ludzi, którzy stracili bliskich. Twarze matek. Twarze córek. Twarze ojców. Twarze synów.

I potem patrzę na śpiące twarze moich bliskich: mojego ważnego męża, moich ważnych dzieci. I przypominam sobie co jest najważniejsze. I widzę, jak łatwo wszystko to co materialne potrafi przysłonić to co niematerialne. To co najpiękniejsze. To co najważniejsze.