Zrozumieć mózg matki. "Dziś sama stoję w oknie, kiedy dzieci nie ma w domu i chce mi się płakać"

Bo ja wtedy nie rozumiałam, zazdrościłam. Nie zastanawiałam się dlaczego my wracamy do domu na obiad a one nie. Później dorosłam z frustracją w sercu, że tak zawsze pod kontrolą i że wielkie oko patrzy… Przez okno, prawie zawsze, widziałam wzrok mamy i dziwiłam się, dlaczego się czymś nie zajmie. Nie poleży, nie pójdzie do koleżanki. Wtedy nie rozumiałam…

Kiedy byłam w ciąży miałam taki super plan. Właściwie myślę, że dobrze, że go miałam. Zakładał, że będziemy z mężem regularnie mieć czas dla siebie. Planowaliśmy, że od czasu do czasu (raz w miesiącu, dla ścisłości) będziemy podrzucać dzieciaki do dziadków, tudzież innych członków rodziny. A my w tym czasie zrobimy sobie wypad do kina, do restauracji, czy teatru. Wyśpimy się i będziemy myśleć tylko o sobie. Realizacja tego planu to już coś innego. Dzieci co prawda czasami muszą być u dziadków. I wtedy…. Siedzimy i gadamy – o nich. Dzwonimy jak opętani, na zmianę, do dziadków i pytamy czy jadły, piły, spały. Czy nie tęsknią i czy im dobrze. I z moich misternych planów odgruzowania chałupy nic nie wychodzi.

Ten mój przewrotny mózg matki. Idę do galerii po nowe buty i biegam po sklepach z ubrankami dla dzieci. Każdy normalny wie, że butów tam dla siebie nie znajdę, ale nie wiem jak mam ci to wytłumaczyć. Najchętniej ugotowałabym im ze trzy obiady, żeby mogły sobie wybrać. A że ledwo starcza mi czasu na jeden, to już inna historia.

Obawiam się, że już zupełnie niedługo moje córki będą mówić, że jestem dziwna. Denerwować się, że chcę być na bieżąco. Że nie zasnę, dopóki nie będę słyszała obok ich oddechu…